Susanneopcuracao.reismee.nl

"Weer thuis op Nederlandse bodem"

Ola lieve mensen,

Na een warm onthaal ben ik weer aangekomen in het vertrouwde Nederland. Ik heb erg genoten van de laatste weken in Costa Rica en CuraƧao en heb weer behoorlijk wat meegemaakt.

Bij aankomst in San JosƩ stond Jeroen mij al op te wachten en had ondertussen allerlei goede deals gemaakt met taxichauffeurs. De taxirit naar Liberia was een avontuur want we zagen vrij weinig.. Jeroen en ik hadden die lange rit wel nodig om weer helemaal bij te kletsen! Vet leuk om weer terug te zijn. S'avonds als vanouds op een hard bed in slaap gevallen. We besloten om onze wegen te splitsen om zo nog even alles te kunnen halen uit de laatste week. Roos & ik gingen op weg naar Tamarindo, een surfspot aan de pacifistische kust. Een toeristisch dorpje met voornamelijk Amerikanen. We zijn hier een paar dagen geweest en ik heb Yes Yes Yes mijn eerste echte golf gepakt! Echt vet, zo verslavend dat ik te lang in zee ben gebleven en als een kreeft het water uit kwam. De volgende dag leek ik een geroosterd worstje en kon ik de vellen van mijn gezicht aftrekken. Duo penotti volgde en ik eindigde zoals ik begon, helemaal wit. Roos & ik hebben het er van genomen en zijn lekker duur uiteten geweest, hebben the independent party meegemaakt en hebben genoten van een fikse onweersbui op het strand.

Na Tamarindo op pad naar Montezuma, een 'cool' kustplaatsje. Op de ferry wat connecties opgedaan en dat bracht ons uiteindelijk een mooi slaapplekje aan het strand. Ik vond Montezuma erg relaxt. Het was er rustig en de stranden waren mooi en omgeven door alleen maar groen. We hebben de watervallen bezocht, lekker gezwommen in de natuurlijke poel en gedoken door de waterval. Nog even gehiked en genoten van de velen brulapen. Erg mooi. Daarna zijn we op de rug van een paard geklommen om de mountains in te gaan en alles zo eens van een andere kant te bekijken. Dit was even wennen, maar al snel was ik een met mijn paard. Roos en ik hebben ontzettend gehobbeld en gelachen, vooral omdat de paarden in het begin totaal niet naar ons wilden luisteren. Even later had ik mijn paard echter zelf in bedwang en kon ik als een echte cowboy het pad galopperend afgaan, super leuk! Halverwege de tocht hebben we nog een lekkere tarzanswing gemaakt en verwonderend gekeken naar onze gids die echt daadwerkelijk op Tarzan leek en zich gedroeg alsof hij nog nooit in de bewoonde wereld was geweest. 'S Avonds werden we verlicht door de volle maan en zijn we lekker los gegaan tussen de hippies bij een full moon party! Wat een feest! Roos & ik bleven in de hogere sferen hangen en hebben de volgende ochtend yoga gedaan. Erg vernieuwend en nog best wel lastig. Nadat we de balans weer helemaal hadden gevonden, konden we er de hele dag weer tegenaan. Eropuit met de benenwagen en mooie natuur gezien. Afgesloten met een heerlijk diner op het strand om zo de volgende morgen te vertrekken naar Manuel Antonio.

In Manuel Antonio hebben we het Nationaal park bezocht, wat erg druk was. We hebben een sloth (luiaard), een slang, een kruising tussen een konijn en een muis en nog veel meer gezien.. Een lief meneer Nilsson aapje sprong nog op mijn tas om vervolgens een zakje met nootjes te ontfrutselen. Helaas voor het aapje hadden Roos & ik de nootjes net opgegeten en ging hij ervandoor met een leeg zakje. We hebben onze Costaricaanse reis goed afgesloten met een avond barhangen met lokale mensen. De volgende dag op naar San JosƩ. Tom & Jeroen hadden daar een appartement geregeld en we hebben de laatste avond heel relaxt met z'n vieren doorgebracht. De volgende dag weer op weg naar CuraƧao om daar de vier laatste dagen te verblijven en al onze spullen weer bijeen te rapen.

In CuraƧao aangekomen voelde het alsof ik weer thuis kwam. De laatste dagen hebben we daar vooral genoten van het lekkere weer en zijn we gaan snorkelen, naar de film geweest, hebben we gewindsurft en een erg geslaagde party gehad! Op naar het vertrouwde Nederland.

Ik vind het erg leuk om weer in Nederland te zijn, al ga ik mijn leventje daar in dat verre oord ook echt wel missen. De wuivende palmbomen, blote voetjes, mooie zee en vooral het warme buitenleven zijn dingen waar ik nu al weer naar uitkijk. Ik kijk terug op een super mooi half jaar met heel veel nieuwe ervaringen en avonturen die ik allemaal mee terug genomen heb in mijn koffer. Rest mij nu niks anders om hier iedereen weer lekker te gaan zien, bij te komen van de jetlag, weer te gaan genieten van een zacht bedje en een warme douche en de wc papiertjes weer in de pot te mogen gooien (wat ik nog steeds vaak niet doe) en nog veel meer..

Ik wil jullie bedanken voor de lieve en leuke reacties die ik van jullie heb gekregen. Erg leuk om te zien dat velen van jullie met me meereisden!

Ā” Pura Vida !

"Buenos Panama"

Buenas noches!

In een soort van speelgoedvliegtuigje vertrokken we onze backpack reis naar Aruba. Onderweg hebben we de nodige turbulentie gehad en op Aruba stapten we op een groter vliegtuig richting Panama. Gekeken door het raampje vanuit het vliegtuig, werd de natuur alleen maar mooier. Boven Panama zag ik alleen maar bergen en bossen, super groen. Af en toe zag ik wat huisjes met golfplaten als daken. Op Panama city airport aangekomen, keken we vol verbazing naar mensen die rondliepen met mondkapjes. Wat zag dat eruit en we moesten er ook echt om lachen. Even had ik het idee dat ik het vliegveld met een besmettelijke ziekte zou verlaten, maar we werden al snel gerustgesteld... en konden we door. Toch betrapte ik mezelf erop dat ik mijn hand toch iets vaker voor mijn mond hield.

Zo.. aangekomen in the big city, ik was benieuwd. Onderhandeld met wat taxi's en op weg naar ons hostel. Dit ging nog niet zo makkelijk, want wat bleek was dat de mensen echt alleen Spaans spreken, waardoor wij steeds diep in ons wat & hoe boekje zaten te neuzen. Met handen, voeten en het wat & hoe boekje kom je er wel. Ook wat papiamentse woorden kwamen goed van pas. In Panama City staan hoge gebouwen en er is nog veel in aanbouw. Er ligt veel water rondom de stad en de krottenwijkjes komen je tegemoet. In de taxi kregen we het goede nieuws dat ons uitgekozen hostel een hoerenplaats zou zijn, waar je per uur moest betalen. Wat was dat grappig zeg, want hoe maak je dat duidelijk in het Spaans? Aan de woorden fucky, fucky hadden we uiteindelijk genoeg en het gevolg was dat we niet meer bijkwamen van het lachen. Uiteindelijk uitgekomen bij Zuly's hostel. We sliepen op een kamer met twee Canadezen, gezellige mensen. Erg leuk om met veel verschillende reizigers te praten. 'S Avonds Havana's uitgekozen om lekker wat te gaan drinken, wat opnieuw een prostitutie plek bleek te zijn.

De volgende dag zijn we naar het oude gedeelte van Panama city gegaan, namelijk Casco Viejo. De bussen rijden hier als gekken en omdat we te langzaam waren om de bus in te springen hebben we uiteindelijk maar een taxi genomen. In de middag zijn we naar het Parque Natural Metropolita gegaan en hebben we gewandeld. Best gek om zo'n stukje natuur midden in de stad te hebben. We kregen te horen dat we verschillende dieren zouden kunnen zien, maar het enige wat me bijgebleven is, zijn de grote getale mieren die in een rij blaadjes vervoerden. Aan het eind van de middag zijn we naar het Panama kanaal gegaan en hebben we gekeken bij de Miraflores locks. We hebben grote schepen zien binnenkomen en ik vond het best indrukwekkend. Later zijn we stiekem het museum ingegaan en hebben we eens bekeken hoe het nu allemaal in zijn werk gaat. Zoiets roept namelijk altijd veel vragen bij me op. En ja hoor, op die vragen heb ik antwoorden gekregen. De dag werd compleet gemaakt door met een groep vanuit het hostel naar het casino te gaan en in plaats van geld verloren, winst heb gemaakt. Daarna nog even naar Calle Uruguai, het uitgaansgebied, maar daar was helaas weinig te beleven.

Op weg naar El Valle. In de bus hebben Roos & ik ons vermaakt door een weddenschapje te houden. De bus zat propvol en voor ons zat zo'n snottebeldraaier (een saai kind) die volgens ons iets te serieus keek. Roos & ik haalden alles uit de kast om het jongetje aan het lachen te krijgen, niets hielp.. maar we hadden zelf wel de grootste lol! El Valle ligt in het binnenland en is een dorpje in een vulkaankrater. Op Swami's Yoga Camp aangekomen voelt het echt als back tot nature en moeten vooral de mannen hier even aan wennen. We werden vriendelijk ontvangen door de eigenaar met iets te lange rastaharen. Er hing een hippie, peace en hapiness sfeertje. Veel verschillende types ontmoet, waaronder een Frans meisje met ontzettend veel haren op haar benen, twee vlechtjes langs haar gezicht en een ronde bril met touwtjes. Mannen, ik snap dat dat even wennen is. Omringd door veel vegetariƫrs zat ik op de goede plek en heb ik genoten van een voor mij nieuw soepje. De nacht begon met een speurtocht in de tent. Na de beesten te hebben verwijderd en verstand op nul te hebben gezet, hebben Roos en ik lekker knus geslapen.

Dit was een kort indruk van de eerste paar dagen. De rest komt er aan. Ik ben in totaal 1,5 week in Panama geweest en moest toen wegens familieomstandigheden naar huis. Drie weken later, 1 Juli stap ik weer op het vliegtuig om mijn maatjes weer op te zoeken en de reis af te maken. Op naar Costa Rica en alle mooie verhalen komen er nog aan.

AdiĆ³s!

"Nos ta bai Panama i Costa Rica"

Bon dia!

Kum bai? De laatste dagen zijn hier in gegaan en me and my backpack zijn er klaar voor! Vanavond zetten we onze overige spullen bij vrienden weg en dan gaan we het grote avontuur tegemoet! Zaterdag vertrekken we met het vliegtuig richting Aruba, daar zullen we een overstap maken om vervolgens te landen in het grote Panama City. Daar blijven we waarschijnlijk een paar dagen en dan reizen we via de Inter Americana verder om zo ongeveer drie weken op verschillende plaatsen in Panama te vertoeven. Daarna gaan we ook nog de grens over om in Costa Rica te kijken. Daar zullen we ongeveer ook drie weken verblijven en vanuit San Jose vliegen we 11 Juli terug via Panama City, Aruba terug naar CuraƧao. Ik heb er erg veel zin! Vanaf zaterdag zal ik gaan sjouwen met mijn backpack, vulkanen gaan bekijken, slingeren aan lianen, schildpadden eieren zien leggen, golfsurfen, cultuur bekijken, snorkelen en nog zo veel meer!

De laatste weken hier op CuraƧao zijn voorbij gevlogen! We hebben het erg druk gehad met stage de laatste weken. Toch wel gek om afscheid te nemen, ze hebben ons werk erg gewaardeerd en dat schijnt niet altijd het geval te zijn. We hebben een band op gebouwd met verschillende cliƫnten en hopelijk komen er binnenkort mensen die ons op kunnen volgen. We hebben een aantal dingen achter gelaten op de stage- instelling. Er hangen foto's van ons met de cliƫnten op prikborden, spelmateriaal, boekje en een stagemap. Mijn individuele cliƫnt heeft tips op zijn deur hangen die hij bij mij geoefend heeft. Het mooiste was nog om te horen dat ons werk zeker resultaat geboekt heeft. Er is vooruitgang te zien bij sommige cliƫnten. Wat willen we nog meer?! We zijn ook al uitgenodigd voor een werkervaring na onze studie en de psychiater op de polikliniek zou ons graag hebben om een kinder psychiatrische ziekenhuis mee op te zetten en daar te werken. We hebben ontzettend veel geleerd en gaan met een koffer vol ervaring straks weer terug naar huis! Op de Blenchi school werden we ook hartelijk uitgezwaaid door de kids en collega's. Wat een lieve kinderen! We hebben ook nog een kadootje gekregen, een kolibrie (Blenchi) broche en oorbellen. Wij als nieuwsgierige Nederlanders wilden natuurlijk weten wat er in zat en begonnen het pakketje open te maken. In CuraƧao gaat dat iets anders te werk. Ze nemen het mee naar huis en bekijken het daar pas.

Of dat het zo moest zijn, is vandaag ook onze auto ermee opgehouden. Roos & ik brachten de mannen naar stage en de versnelling kreeg ik alleen nog maar in zijn 1,3 en 5. Later hield hij er helemaal mee op en hebben Roos & ik lopen zwoegen in de auto om thuis te komen. Met toef toef vaart, scherpe bochten, veel kracht en gelach hebben we het tot thuis gehaald! Wat ook nog wel een leuk weetje is, is dat vanaf begin mei er boetes worden gegeven voor snelheidsovertredingen. Dit is hier totaal nieuw en bij de gedachten dat er hier geen verkeersborden staan, wens ik de weggebruikers succes.

Koninginnennacht en dag hebben we hier ook uitbundig gevierd. Het was knettertje druk! Er was een jaren 80 feestje en overdag zijn we in Punda geweest, zoals ook in Nederland veel rommel gezien op rommelmarkten. Locals in het oranje gezien, wat best wel gek was, trommelende mannen aangehoord, super vet en vooral veel gedanst, gezongen en plezier gehad.

Met de meiden die we hier hebben leren kennen, heb ik nog gezellig pannenkoeken gebakken en een kakkerlakken speurtocht gehouden. Wat kunnen meiden gillen zeg;) Verder zijn we nog gaan varen met een oud vissersbootje. We hebben een rondje gemaakt over het Spaanse water en gekeken naar dure luxe huizen. Echt niet normaal, dat hoeft voor mij zeker niet. Geef mij maar gewoon het zitten in een oud vissersbootje dan een duur en te luxe huis aan het water. We zijn daarna over de zee naar een mooi plekje gevaren en hebben daar lekker gechilled.

We hebben ook nog een dagje gekeken bij de dolfijnentherapie. Mensen komen vanuit de hele wereld hierheen om te kijken of de therapie met dolfijnen kan helpen. Er wordt normale therapie gegeven en als beloning wordt er met een dolfijn gezwommen en kunstjes mee gedaan. Voordat ik naar CuraƧao ging, heb ik ook gekeken om daar stage te lopen. Dat lijkt me namelijk echt erg leuk, helaas zaten de plekken vol tot 2010. Wie weet ga ik dat ooit nog weleens doen.

Natuurlijk heb ik nog veel meer meegemaakt en gedaan, maar dat is teveel om te vertellen. Ik ga vooral nog even genieten van de laatste daagjes hier, alles nog voor de laatste keer doen en dan op pad naar iets totaals nieuws! Ik weet nog niet of dat ik veel van mezelf kan laten horen op de rondreis, maar anders dan horen jullie me weer als ik weer met mijn voetjes op CuraƧaose bodem sta! Geniet van de beginnende zomer!

Whihi, mi ta bai!

Veel liefs!

"Peaceful Bonaire"

Bon nochi lieve mensen,

Begint het zonnetje daar al een beetje door te komen, kwetteren de vogeltjes al weer vroeg en is het lekker lang licht? Het is al weer even geleden dat ik iets van me heb laten horen en ik heb vier leuke dagen achter de rug, want ik ben naar 'Peaceful' Bonaire geweest! Mijn avonturen op dit rustigste eiland van de Antillen moet ik natuurlijk met jullie delen.

Afgelopen donderdag vertrokken Roos en ik met onze alweer te volle backpack naar Hato Airport om te kijken in wat voor klein vliegtuigje ze ons zouden vervoeren naar Bonaire. De laatste tijd hebben we het erg druk gehad met onze stage, dus we hadden er erg veel zin in! We waren gelukkig op tijd vertrokken, want er zaten wat dingetjes tegen.. ik bedacht een snelle route, wat alles behalve een snelle route was. Het zicht was auto's, auto's en auto's; heerlijk die ochtendspits.. Gelukkig duurt het hier wat korter als in Nederland en waren we op tijd op het vliegveld. Bij het inchecken gaf de weegschaal acht kilo aan, wow acht kilo, ik heb nog nooit zo weinig meegenomen dacht ik nog. Ik kan niet ontkennen dat ik daarin een echte vrouw ben, belachelijk natuurlijk voor vier dagen. Dat gaat volgende week wel anders worden, dan wil ik echt het minimale meenemen, want stiekem vind ik het ook heerlijk om lekker primitief te doen, alleen het inpakken blijft toch echt lastig. Bij de tassencontrole werden we al meteen weer terug gestuurd, omdat we vergeten waren om tax te betalen. Met ons bakje met spullen gingen we op zoek naar het loket en konden daarna gecontroleerd worden. Bij mij was alles prima, alleen bij Roos was het een ander verhaal. 'Er zit toch echt iets in uw tas hoor mevrouw'; we keken elkaar aan en wenste de vrouw succes met Roos haar tas, die niet al te opgeruimd was.. Roos liet zich van een andere kant zien, door gewoon een mes mee te willen smokkelen naar Bonaire, wat was ze daar allemaal mee van plan? Daar hebben we echt om moeten lachen, dat begon goed. Dit lachen hield niet meer op toen we op onze gate zaten te wachten, we keken rond en kwamen erachter naast welke mensen we (in waarschijnlijk een klein vliegtuigje) vooral niet wilden zitten. Ook het zien lopen van een man met een giga systeemkast maakte ons niet serieuzer. Dat was pas een wapen!

De vliegrit duurde precies een appel eten lang, opstijgen en landen! Op Flamingo Airport werden we verrast door een bordje: Susana Kiwit. Dit wisten we niet van tevoren, maar we werden heel fijn naar onze gehuurde auto gebracht. Daar stond hij dan een echte Pick- up, Mazda. Daar wilde ik wel lekker in cruisen, wat een stoere bak! Van onze taxichauffeur kregen we een verblijfadresje wat we op zijn gaan zoeken. Een mooi, te betalen appartement in Nord Salina. Het heette Antar Atman Bhavan, Het huis van het diepste zelf.. na onze spullen gedropt te hebben zijn Roos en ik gaan rondtoeren. We zijn richting het Gotomeer gereden en hebben genoten van het uitzicht. Op Bonaire staan ontzettend veel cactussen. Om en om hebben Roos & ik achter in de bak gestaan, haren in de wind, zon op je bol en vasthouden maar.. wat geeft dat een heerlijk vrij gevoel. Na een rondje te hebben gereden werd het tijd voor een frisse duik. We kwamen aan bij een klein tentje en hebben wat te drinken gekocht en gevraagd welk strandje de moeite waard was. 1000 Steps was een mooi strandje, dus besloten we daar heen te gaan. Wat jammer was dat we helemaal om moesten rijden omdat de weg erna toe eenrichtingsverkeer was. En het was niet een beetje om maar veel om.. We hebben ons daarom maar over laten halen door de local van het tentje en zijn als twee boefjes de eenrichtingsweg ingeslagen. Uitkijken geblazen! Alle strandjes worden aangegeven door een gele steen en ze hebben allemaal een naam. Denkende aan 1000 steps, dan stond ons nog wat te wachten, gelukkig was deze naam niet al te letterlijk gekozen! Het strandje was omgeven door mooie natuur, heerlijk rustig en we hebben er lekker gesnorkeld. Voor het eerst ben ik echt naar de rand geweest, waar het water van helder blauw overslaat in dddonker blauw. Mooi koraal gezien en leuke visjes . 'S avonds zijn Roos en ik naar de film geweest op het strand. Wel grappig, omdat ze dat op CuraƧao ook hebben, het was wat kleiner en er waren meer lokale mensen. Na de film hebben twee locals en een stagiaire daar ons meegenomen naar Karel's bar. Er zou een mooie party zijn, helaas was dat niet het geval, we hebben de hele avond de dansvloer voor ons alleen gehad. Gezellig wat gedronken en gekletst en daarna richting ons bedje. Een ding is zeker, Bonaire is niet the place to be om te feesten.

De volgende ochtend kwam Laura aan, een vriendinnetje van CuraƧao. Op CuraƧao vond er die dag het referendum plaats, Si of No zou het worden. Ze zijn hier bezig met een aantal Nederlandse wetten en overeenkomsten. De vraag was of dat daar mee door zou worden gegaan of dat dat gestopt zou worden. Dit kon dus nog best wel wat rellen veroorzaken. Achteraf viel het allemaal mee en was er meer op Si gestemd. Gelukkig maar, denk ik, ik weet niet wat er anders van dit land zou worden. We zijn richting het Oosten van het eiland gereden en hebben de witte zoutpiramides bewonderd. Op de route stonden veel slavenhuisjes. Hier sliepen de mannen die in de zoutindustrie werkten. En ze sliepen met z'n vieren in zo'n klein huisje, bizar. Hun familie woonden in Rincon, het oudste slavendorp van de Antillen. Dit was meer naar het westen en daarom moesten ze elk weekend zeven uur lopen naar hun familie. Doorgereden over de enigste route aan deze kant kwamen we nog langs een mooie vuurtoren en een kitesurfspot. Vet hoor, op super helder water lieten ze allerlei trucjes zien. Wij hadden ook wel zin in wat actiefs en besloten om naar het Lac meer te gaan om te windsurfen. Wat een mooi plekje zeg, een uitgerekt meer met helder blauw water en het mooiste het was totaal niet diep. Je kon overal staan. Af en toe ging mijn plank over de grond en verminderde ik snelheid, maar al met al een geweldige windsurfplek. Het ging goed en op het einde heb ik nog op een harde plank gesurft en met een groot zeil. Ik ging ineens knettertje hard en had aan het einde van de dag de blaren op mijn vingers staan. Boodschappen gedaan, lekker gegeten en gechilled. Bij een opvlieger van ons alle drie werd de van ingezet en werd deze vervolgens ook weer uitgeschakeld! Een flinke smakkerd op de grond heeft ervoor gezorgd dat hij niet meer fatsoenlijk voor een koele wind kon zorgen. 'S Avonds zijn we gaan stappen bij City cafƩ en daarna bij Little Havana. Door de boksen galmde salsa en 'als de morgen is gekomen..', gek om te zien dat ook de locals daar helemaal los op gaan. Bonaire is een stuk veiliger als CuraƧao en daarom werd van ons gevraagd de auto leeg te maken en de ramen en deuren open te laten. Dat was wel even wat anders en het ging goed, behalve op deze avond. De stoelen stonden op ligstand en we vroegen ons af wat daar allemaal gebeurd was... raar idee, maar we hadden wel een vermoeden..

De volgende ochtend werden we gewekt door hanen, die precies onder ons raam stonden. We zijn het nationaal park Washington slagbaai ingegaan. Dit park neemt bijna het hele noordwestelijke deel van Bonaire in beslag. In het park staat de Brandaris, met zijn 241 meter groot het hoogste punt van het eiland. De natuur is mooi, veel rotsen, cactussen en papegaaien. Er waren mooie dingen om te bekijken. Bij een zoetwaterbron kwamen we een oude leguaan tegen die niet al te vriendelijk was. We hebben hem maar snel achtergelaten, want hij leek ons wel aan te willen vallen. Wat later kwamen we aan bij Wayaka, een super mooi klein strandje. We zijn hier gaan snorkelen. Echt geweldig, ik bevond me in een paradijsje kijkend naar alle tropische vissen bij elkaar. Hele scholen kwamen voorbij zwemmen en ik vond het echt bijzonder. Op mijn gemak verplaatste ik me door het water en genoot ik van de French angel, stoplight parrot (mijn benaming: de papagaaivis), grondroggen enz. Wat een mooie felle kleuren, ik heb er zelfs een met een soort van glitters ontdekt. Onderwater kon ik ze horen eten en op het einde zag ik nog een hele grote vis met felblauwe schubben, de midnight parrot. Hier hebben we ons uren vermaakt. Op het einde van de dag zijn we naar inscriptions van indianen gaan kijken en hebben wilde ezels ons een bezoek gebracht door met hun koppies door het autoraam te komen.

De volgende dag zijn we terug gegaan naar het Lac meer om te kajakken in de mangroven. Omdat het zondag was, moesten we er zelf op uit en konden we niet rondgeleid worden. Er stond een redelijk sterke stroming en we hebben een tijd gezocht naar de ingang van de mangroven. Toen we eindelijk dachten het gevonden te hebben, zaten we vast tussen de takken en de spinnenwebben. We werden meteen aangevallen door de irritante muggen en met wat bulten verder konden we ommekeer maken. Omdat we nog tegen de wind in moesten varen besloten we maar om terug te gaan. Dit viel niet mee, we moesten even doorbikkelen en hebben onszelf daarna getrakteerd op een lekker drankje. De dag vloog voorbij en voordat we het wisten zaten we alweer op het vliegveld. Een appel eten verder kwamen weer aan op intussen bekend terrein. Bonaire was super. ...........................

Veel liefs uit het steeds warmer wordende CuraƧao!

Mi famia riba e isla

Ha Lieverds!

Eindelijk was het dan zo ver, papa & mama, Katja & wouter en natuurlijk Jeffrey kwamen op bezoek. Ik had er erg veel zin in om ze te zien. Terwijl ik ze op Hato op stond te wachten had ik gewoon wat kriebels in mijn buik, ik vond het best spannend, vooral om Jeff weer te zien. Na een warm welkom gingen we naar Bon Bini, het appartementencomplex waar ze zouden verblijven.

Ik heb gelukkig veel leuke dingen met ze kunnen doen, omdat Roos stagedagen alleen zou doen. Haar ouders komen na de mijne, dus dan draaien we het boeltje even om. Mooi geregeld!

Ik heb ze mijn stage laten zien, dat was even puffen, want in dit warme weer moesten ze er wel even netjes uitzien om mijn stage te kunnen bezoeken. Het was rustig want de cliƫnten lagen allemaal op bed. Stage gaat erg snel. We beginnen zo langzamerhand met het afronden van de therapieƫn. Dat is best nog wel gek, want je hebt in die weken toch echt wel een band op gebouwd met mensen. Een cliƫnt zei het vandaag nog tegen mij. Hij vertelde me dat hij een vertrouwensband had opgebouwd met mij en dat hij het jammer vond dat ik bijna weer weg zou gaan. Wat ik vandaag trouwens ook nog meegemaakt heb op stage was best bizar. Ik ging de mannen van Pico Plata therapie geven en ik liep achteraan terwijl de begeleider het hek opendeed. Het hek werd weer op slot gedaan en de cliƫnten gingen zoals altijd netjes onder het prieeltje staan ( zoals we het open huisje waar we samenkomen noemen). Al snel bleek er een te missen en diegene rende als een dolle over het veld. In eerste instantie dachten we dat hij zich even moest uitleven en wilde rennen, maar al snel besefte ik dat het eruit zag als vluchten. Ik probeerde hem nog te roepen en wilde hem gaan halen. Maar hij was al zo ver weg dat ik hem alleen nog maar over het hek kon zien klimmen. Er was gewoon iemand weggelopen en dat in mijn therapie. Iedereen was erg verbaasd en ook wel geschrokken, want waarom zou hij dit nou doen, hij mocht bijna naar huis. Ik wilde de begeleiders gaan waarschuwen en terwijl ik bij het hek stond voelde ik me opgesloten. Alles zat op slot, dus ik als een gek duwen en trekken aan het hek totdat iemand mij hoorde. Ik had er een beetje een dubbel gevoel bij, stiekem leek ik het heel goed te begrijpen waarom iemand hier weg wilde en gaf ik hem groot gelijk. Ik ben benieuwd of hij volgende week weer terug is. Uiteindelijk heb ik nog moeten tekenen dat ik getuige was geweest en heb ik de therapie voortgezet.

Weer even terug naar de gezellige tijd met mijn familie. We hebben een aantal actieve dingen gedaan zoals de Christoffelberg beklommen. Dit is de hoogste berg van het eiland en vanuit de top heb je een super mooi uitzicht. Bij onbewolkt weer kan je het hele eiland zien en als je geluk hebt kan je Venezuela zien liggen. De tocht ernaar toe was nog best wel zwaar. Vooral het laatste stukje was een geklim. Na een goed ritme te hebben gevonden waren we zo boven. Wat een uitzicht! Je kon de randen van het eiland helemaal zien. Wat voel je je dan vrij, heerlijk op een rotsje zitten en om je heen kijken, prachtig! Na dit avontuur zijn we onder de sterren bij Mambo een film gaan kijken.

Ik heb papa meegenomen naar Papiamentse les. In de auto werkte hij hard aan zijn eerste Papiamentse woordjes, zodat hij goed voor de dag zou komen bij onze Gerda. Hij moest vooral niet in een hoekje gaan zitten, nee hij moest zich mengen bij onze groep en hij had het geluk om naast Gerda te zitten. Gerda blijft een geval apart en Papa vond het een hele ervaring!

Ik ben hier ondertussen ook al voor de tweede keer in het ziekenhuis geweest. Terwijl ik op stage was, is de rest gaan mountainbiken. Dit verliep helemaal goed totdat onze pap een smakkerd onderuit maakte. De tourguide vond het 'bong' en kon er verder weinig aan doen. Vol goede moed ging pa s middags nog met de mannen mee driften in het wilde gebied. Niet wetende dat hij 's avonds in het ziekenhuis zou belanden. Eenmaal in het ziekenhuis was het weer lang, lang, heel lang wachten en met de conclusie gekneusde rib konden we onze reis vervolgen en gingen we naar een concertje van Ilse de lange. Erg leuk, een beetje meezingen op het strand, onder de sterrenhemel.

We zijn ook met z'n allen naar Klein CuraƧao geweest. Dat is een eilandje, twee uur varen vanaf curaƧao. Het is een dorre vlakte met super mooi water en een mooi strand. Het is een onbewoond eilandje. Op de boot stonden we als boegbeelden voorop en de boot ging steeds meer klappen maken op het water waardoor het water omhoog kwam en 'splash' we werden steeds weer nat. We moesten ons goed vasthouden en doorweekt waren we! Super leuk, onderweg de vliegende visjes bewonderd en helaas lieten de dolfijntjes zich vandaag niet zien. Voor Roos en Katja was het een minder leuke ervaring, want hun maagjes draaide in het rond en gedurende de bootreis zagen ze groen en geel. Na het zien van hangende mensen over de rand, kreeg ik het toch ook wel even moeilijk. Toen maar even gestaard naar de horizon. Op klein CuraƧao zelf was het echt geweldig. Het blijft zo'n mooi eilandje en je kan er leuk snorkelen. Tijdens het snorkelen hebben we zeeschildpadden gespot. Wat een onwijs mooie beesten, ze lijken echt te vliegen door het water. We hebben er heel lang mee gezwommen, ik raakte er een beetje verslaafd aan. Ze hebben echt een rust om zich heen hangen! Ik hoop binnenkort ook grote zeeschildpadden te spotten. We hebben genoten van het uitzicht, strand, water, barbecue enz. en niet te vergeten dolfijnen gekeken aan de rand van het water!

Jeffrey en ik zijn op een avond met een groep naar het quarantaine huis gegaan. Dit is een huis bovenop een berg waar vroeger de zieke mensen van de boot werden gebracht. Ze lagen op een brancard en werden tussen twee palen gelegd. Deze mensen bleven hier dan veertig dagen en gingen dan weer terug naar huis. Of slechter ze haalden het niet en ze werden in de zee gegooid. Dit huis is precies gebouwd zodat de wind erdoorheen kan waaien. Er rust een fabeltje op, namelijk dat het er spookt. Nu waren wij daar wel benieuwd naar en gingen eens een kijkje nemen. In de donkere nacht bezochten we het huis en ik vond het toch wel een beetje spannend. Met Jeffrey de held aan mijn hand betraden wij als eerste het huis. Jeff ging meteen weer aan een of andere balk hangen. Na een rondje te hebben gelopen, de put hebben bezocht en de trap hebben beklommen, kwamen we tot de ontdekking dat het heel erg meevalt. Wel leuk om elkaar een beetje op te fokken en onnozel te gaan kijken. Na dit spannende verhaal zijn we op Wet & Wild gaan genieten van The golden Earing. Wat een drukte, door de zee op zoek naar een plekje om te staan, het is gelukt en we hebben er een leuk feestje van gemaakt!

Met Jeffrey ben ik nog gaan windsurfen. Ik was helemaal van plan mijn kunsten over te brengen op hem en met hem te trotseren over de zee. En ja hoor je verwacht het al, het duurde maar even en meneer stond stabiel op zijn plankje en ging als een prof door het water. Wat leert hij snel! Erg leuk. Met Jeffrey heb ik ook nog een tocht gemaakt in onze jeep. We zijn het wilde land van CuraƧao op gaan zoeken en kwamen uit bij de oude landingsbaan waar vroeger en volgens mij nu ook nog veel drugs wordt gesmokkeld. We hebben geprobeerd om op te stijgen met onze auto, maar helaas wilde dit niet echt lukken. We hebben heerlijk op een rots gezeten... en naar de zee gekeken, wat een leven! Daarna zijn we naar Hofi Pastor gegaan. Een mooi stukje natuur met een kerkje waar vroeger veel verboden kerkdiensten werden gehouden voor de slaven. In Hofi Pastor zijn we gaan picknicken onder de mangobomen en hebben we een stuk gewandeld. Zoals normaal houden we ons niet altijd aan de regels en zijn we de twee paden door elkaar gaan lopen en ook nog eens tegen de richting in. Mooie leguanen gezien en bijna verdwaald. Ik zag ons al helemaal zitten en het pikke donker in een soort van bos. Gelukkig was dit niet het geval. We sloten de dag af met een mooie en romatische zonsondergang bij grote knip.

Met mama heb ik schildpadden gespot bij de turtuga trail vanaf een hoge rots. Op dit hele mooie plekje kreeg ik geen goed nieuws en ik zal dat daarom ook nooit meer vergeten. Wat een contrast kan er op sommige momenten zijn en ik besefte maar weer eens dat ik vooral niet moet vergeten om te blijven genieten.

Op een dag hebben we gezellig gefrisbeed met lokale kids. Ik vraag me nog steeds af of ze al weleens een frisbee hadden gezien. Op een gegeven moment gingen we de frisbee vangen met onze armen en hoofd. Grappig dat ze dat dan na gaan doen. Ze kregen er geen genoegen van, maar op een gegeven moment moesten ze weg en ze zijn dan ook weg voordat je het weet. Een Ayo zat er niet echt in.

We hebben met z'n allen nog heerlijk gegeten bij Hooks Hut, met onze voetjes in het strand genieten van een maaltijd. We zijn naar Boca tabla en Shete boca geweest waar mooie inhammen te zien zijn. Ik heb Jeff kennis laten maken met het lokale dansen en we hebben samen ook de voetjes van de vloer gehaald. Ik ben verkocht, nu hij nog.. straks salsales in Nederland?! Kom maar op met die basic, crossbody leadge, turn en de number one.

Ik heb genoten van het bezoek, het ging wel snel voorbij, vooral de eerste week. Voor mijn gevoel heb ik echt een beetje vakantie kunnen vieren met mij familie. Ik was wel ineens uit mijn ritme, dat was wel raar. Ik vond het mooi om mijn stukje leven hier te laten zien, zodat ze nu een beetje weten waar ik het over heb. Na een lange vertraging moest er ook weer afscheid genomen worden. Ik kon meteen door naar de salsaboot en mambo! Want onze Jeroen was jarig en om twaalf uur moest er toch echt een taart met kaarsjes zijn. En ja, die was er, we hebben gezongen en gefeest. De volgende dag zijn we gezellig gaan picknicken met wat vrienden.

We zijn ondertussen ook alweer aangehouden door de politie. We konden geen papieren laten zien en dat werd dus een flinke boete. Corrupt als het hier is, zou de boete thuis verscheurd worden.. als het goed is.. onze rammelbak is nu ook niet meer in staat om ons te vervoeren. De hele versnellingsbak is kapot.

Als laatste wil ik jullie nog vertellen dat de tickets voor onze backpack reis binnen zijn. YES! Nog een maandje en dan zullen we van Panama naar Costa Rica trekken. Ik heb echt super veel zin in dit avontuur!

Veel liefs vanaf het nog steeds zonnige eiland!

Karnival di Korsou

Bon nochi mi dushi's!

Bedankt voor jullie reacties, leuk om te lezen! Ook erg leuk om hier in mijn brievenbus, Seru loraweg 30 te Willemstad,lieve kaartjes en brieven te ontvangen! Dat is altijd weer een verrassing!Hoe is het daar? Leuke carnaval gehad en weer helemaal heel terug gekomen van de wintersport?

Het vliegerseizoen is hier ondertussen begonnen en ben ik er al weer twee maanden, het gaat zo super snel! Het heeft even geduurd, maar de werkvergunning, waarover ik verteld had, is ook eindelijk binnen.

Ik heb hier weer veel mooie dingen meegemaakt en wat ik jullie nog zou vertellen zijn de verhalen over de Karnival. 'Karnival' wordt hier uitbundig en feestelijk gevierd, maandenlang wordt er gewerkt aan de mooiste uitdossingen, wagens, dansen en acts. Er zijn allerlei parades en van elke parade wordt ook weer een afscheid gegeven. Die laatste vonden 's avonds plaats. Samen met Roos ben ik gaan kijken naar de kindercarnaval. Omdat het hier zo'n groot feest is, vertrekken de Antillianen op tijd naar de plaats van bestemming en nemen eten en drinken in overvloed mee. Langs de weg staan allemaal stoelen en hele families zetten steigers neer om te kijken naar de optocht. Even leek het ofdat ik me bij de K-tijd bevond en iedere dispuut zijn of haar kast wegzette ( voor de Zwollenaren). Grappig om te zien. Het was in het begin vooral wachten, wachten, want als ze zeggen dat de optocht om twee uur 's middags begint, dan kan je er eigenlijk zelf al wel twee uur bij optellen voordat het eens van start gaat. Toen de optocht eenmaal begonnen was, brak het feest los en begon de lokale bevolking om ons heen uitbundig te dansen. En die kinderen, die kunnen bewegen, echt niet normaal, zo los in die heupen. Dat wordt hier echt met de paplepel ingegoten. Wanneer je een foto wilde maken, gingen ze ook echt voor je poseren en kwam er al snel een brede glimlach tevoorschijn! Ik heb mijn ogen uitgekeken. De week voor de Karnival vind er een Tumba Festival plaats waarbij verschillende bands strijden om de 'hit' van de Karnival. De Tumba is aanstekelijke muziek en is de populairste dans van het eiland. Het heeft zijn eigen ritme, met merengue- invloeden en andere Afrocaribische ritmes en zelfs jazzinvloeden. Je kan je wel voorstellen dat er op die muziek dus flink geschud wordt. We zijn ook gaan kijken bij de teenerparade, waar studenten van middelbare scholen met hun klas meelopen. Het hoogtepunt van de Karnival was toch wel het feest bij mij op stage. We werden uitgenodigd om te komen en we moesten echt komen want er kwamen veel mensen, waaronder stagiaires. Roos en ik hadden de mannen ook uitgenodigd om bij ons op de instelling te komen en toen we daar aankwamen waren we de enige 'makamba's' (lokaal woord voor Nederlanders). De muziek stond knetterhard en al snel had ik een tuuuuuut in mijn oren. De serieuze collega's lieten zich van een totaal andere kant zien en er werd ons geleerd hoe we met onze heupen moesten bewegen. Al snel was het een mooi feestje!

We hebben de karnival afgesloten met de Gran Marcha, de grote optocht. We waren eigenlijk een beetje laat, omdat het nogal een gezellige boel was bij iemand thuis. Maar de afsluiting hebben we nog meegepikt, die bestond uit vuurwerk en het verbranden van een hele grote pop. Dit was indrukwekkend om te zien.

Tijdens de Karnival was er een vriend van ons uit Zwolle op het eiland. Hij komt hier zelf vandaan en ging op bezoek bij zijn ouders. Hij had ons uitgenodigd voor een barbecue bij hem thuis en dat was erg gezellig. Een hele leuke familie en alles werd in de puntjes geregeld, qua eten en drinken betreft. Barbecueƫn is echt een favoriete bezigheid van de lokale bevolking. Hele families komen de weekenden samen om lekker te genieten en samen te eten en te drinken.

Roos en ik hebben inmiddels onze eerste check gekregen van stage. Onze stagevergoeding wordt uitgegeven in de vorm van een ouderwetse check, waarmee we vervolgens naar de bank moeten in Punda om het in te gaan wisselen. Op de heenweg heeft Roos een mooie ervaring gekregen van een choller (drugsverslaafde) die haar sloeg met een krant. Hij was ontzettend opgefokt en koos Roos als slachtoffer. Bij de bank aangekomen trokken we een nummertje en dachten we vol verbazing een keer snel aan de beurt te zijn. Met nadruk op dachten, want al snel werden we gewezen op de lange rij aan de andere kant en moesten we helemaal geen nummertje trekken. Gelukkig zijn Roos en ik redelijk geduldig en hebben we maar weer goed om ons heen gekeken. Er valt altijd wel wat te zien en te beleven. Uit het niets kwam een mannetje een handtekening op onze check zetten en het laten zien van je paspoort was genoeg om de Florijnen in handen te krijgen. Nu nog met al het geld naar huis komen, want je bent op zo'n moment een mooie prooi. Op de terugweg liepen Roos en ik terug over de Emmabrug. Omdat er een boot aankwam, ging de brug open en gaat deze brug opzij, in plaats van omhoog. Een gerinkel klinkt dan en moet je vaart maken om op tijd aan de overkant te komen voordat de poorten dichtgaan. Anders sta je dus een tijd te niksen voor of op de brug. Om zeebenen te voorkomen, trokken Roos en ik een sprintje en omdat de brug al op weg was, moesten we een mooie sprong maken om de brug op te komen. De mensen verklaarden ons voor gek en wij renden als fanatiekelingen over de brug. Niet voor niets want de overkant werd net op tijd gehaald. Wat ook wel grappig is dat als je in een busje zit iemand van achterin eruit moet, eerst het hele busje uit moet stappen om door te kunnen rijden.

Op stage verloopt alles prima. Druk maar erg interessant! Sinds een paar weken is ons eigen therapieschema van start gegaan en dat valt helemaal niet tegen. Ik zal mijn stagedagen een beetje uitleggen. Op maandagochtend hebben we supervisie. Maandagmiddag hebben we vaak een 'kort gesprek' met onze stagebegeleidster en in de middag hebben we een groep van acht mannen. Deze mannen zitten op Pico Plata en zitten daar intern. We kunnen niet zomaar binnen lopen, want de afdeling zit flink op slot met hekken. De mensen binnen deze afdeling hebben allemaal een verslaving, de stoornis schizofrenie en sommige hebben ook een delict gepleegd. Waar wij vooral mee bezig zijn met deze groep is met sociale vaardigheden. Ik vind het een hele leuke groep en het blijft mooi dat ze vooral erg goed luisteren. Een beetje macht voelt soms best goed, al ben ik wel erg voor 'naast' de cliƫnten staan. Het is altijd weer grappig om die afdeling op te lopen. Van ver hoor je al Susanne en Roos 'Bon tardi, kum bai?, 'Suzie, suzie', ik wil met je sporten. Zelf heeft deze laatste jongen geen therapie met ons, waar hij erg van baalde. Ik heb vaak uit moeten leggen waarom dat zo was. Nu lijkt hij het eindelijk te begrijpen en staat gelukkig niet meer zielig voor het hek toe te kijken. Na elke groep evalueren Roos en ik, wat we ook weer naar de afdelingen communiceren.

Op dinsdag heeft Roos 's ochtends een individuele cliƫnt. Ik observeer dan de sessie. Deze jongen is een lastige casus en hij volgt veel therapieƫn. Dinsdagmiddag hebben we een groep van Medium Stay. Dit is een afdeling waar de mensen heen gaan als ze na de crisisopvang niet meer meteen naar huis kunnen. Deze mensen hebben moeite om hun emoties te uitten. De komende weken gaan we daar mee aan de slag. Dit thema is voor Roos en mij ook nieuw om aan te bieden, dus dat is een leuke uitdaging. De eerste sessie was in ieder geval geslaagd. We zijn nu vooral aan de slag gegaan met picto's en er gaat nog genoeg volgen want onze crea- bea ideeƫn lopen over. Woensdagochtend hebben we een groep van acht personen van Short Stay. Dit is de crisisopname en deze groep is erg wisselend. Dit is lastig om een proces op gang te zetten, maar omdat de personen vaak erg van de realiteit verstoord zijn, is het voor hen toch goed. Met deze groep gebeuren er soms echt bizarre dingen. Pas geleden had iemand zo ontzettende pijn dat we er allemaal van schrokken. Ze dook in elkaar en krijste. Het bleek dat ze dat dacht, dat ze erge pijn voelde en voor haar voelde dat ook zo, maar bij een onderzoek komt er helemaal niks uit. Tot nu toe had ik alleen maar over dat soort dingen gelezen en dan is het toch wel bizar om het zo mee te maken. Woensdagmiddag hebben we een groep die allemaal verslaafd geweest zijn. Zij hebben om de week therapie. Daarna heb ik een individuele jongen. Deze jongen zit op het G.O.G en volgt bij mij therapie. Ook dit is een lastige casus, maar zo mooi om te merken dat je echt een band opbouwt met zo iemand. Donderdag hebben we twee kleine groepen. De intelligentie van de eerste groep is laag, waardoor het best lastig is om iets te bereiken. Deze vrijdag beginnen we ook met de Blenchi school. We gaan dan aan de slag met een groepje kids met autisme. Het plan om een cursus aan te bieden aan ADHD kinderen hebben we laten varen. We zaten al zo vol en we moeten alles zelf regelen, dus dit was echt niet meer te doen. We merken wel dat we zo ontzettend veel willen!

We beseffen steeds meer dat dit stukje Nederland in de Tropen, veel meer achter zich te verschuilen heeft dan dat je op het eerste gezicht ziet. Er is veel armoede en wat ons ook verteld is, is dat elke snack, een afhaaltent, een soort van bordeel is. Op de stages lopen we ook steeds tegen meer dingen aan, opgefokte begeleiders die schreeuwen tegen cliƫnten, jongeren die door gaten in hekken weg kunnen sneaken en nog zoveel meer. Af en toe is dit erg frustrerend en ik merk dat 'Susanne de wereldverbeteraar' dan weer om de hoek komt kijken. Ik zou zo graag willen helpen aan een beter toekomstbeeld en plan. Je ziet veel dingen die je als westerse heel anders aan zou pakken, om te beginnen bij een goede basis. Want zelfs dat ontbreekt nog vaak.

Naast stage hebben we ook alles behalve stilgezeten. We hebben een mooie mountainbike tour gehad, waarbij we zelfs een geschiedenislesje hebben gekregen. Er zaten mooie technische stukken in, met veel rotsen en wat was dat heerlijk zeg om weer eens op de fiets te zitten. Onze Roos heeft het asfalt nog even uitgetest door een mooie smakkerd te maken. Met schaafwonden en al stapte ze stoer weer op haar fietsje en konden we onze tour vervolgen.

Roos en ik hebben ook de zee horen zuchten bij Watamula. Er waren ontzettende ruige golven en dat was echt genieten. Onze surfdromen kwamen naar boven, het wordt tijd dat ik dat ook eens ga proberen. Na een tijdje waren we de suizende wind langs onze oren wel beu en hoorde we onze maagjes knorren. We pakten de auto en reden naar Jaanchi's. Bij Jaanchi's restaurant is naast het lekkere Antilliaanse eten het suikerdiefje de grootste attractie. Op het terras krijgen deze vrolijke vogeltjes elke dag suiker van de eigenaar. Jaanchi zelf is een vriendelijke verschijning die zichzelf ā€˜de sprekende menukaart noemt' en alle gerechten moeiteloos opsomt. Dit is weer eens wat anders en na de opsomming van vlees, vis en leguaan te hebben gehoord, kwam ik met mijn altijd terugkomende vraag: heeft U ook iets vegetarisch?

Afgelopen weekend zijn Roos en ik naar Kas di pal i maishi geweest. Dit is een traditioneel huisje, dat 130 jaar geleden werd gebouwd. Deze huisjes hebben een dak van maĆÆsstengels en schuin aflopende muren. Deze huisjes zijn destijds gebouwd door slaven na de afschaffing van de slavernij. Na een rondleiding zijn Roos en ik naar landhuis Dokterstuin gegaan om Funghi te eten. Dit is een lokaal gemaakt papje van maĆÆsmeel. Verder hebben we de Antilliaanse meisjes bewonderd bij een selectie van Softball en heb ik een duetje gezongen in the pianobar Sopranos.

Zoals jullie horen, vermaak ik me nog steeds prima en krijgen we tegenwoordig levenslessen van onze Papiamentse juf.

We hebben al veel gedaan en voordat ik jullie vierkante ogen bezorg, wordt het tijd om er maar weer eens mee te stoppen. Succes met het meereizen en tot het volgende verhaaltje!

AYO!

En oja voordat ik het vergeet, wees niet bezorgd, ik zal hier uitkijken voor de ontsnapte gevangenen!

"Inburgeren, genieten & promoten"

Bon dia lieve mensen,

Hoe is het daar in Nederland? Nog steeds grauw en saai weer? Ik heb geprobeerd om wat zonnestraaltjes jullie kant op te sturen, maar ik vrees dat die niet aangekomen zijn. Helaas.

Maandagochtend ging de wekker ā€˜te vroeg' en moesten we onze warme bedjes verlaten. We zijn al een paar weken bezig om een tijdelijke verblijfsvergunning/ stagevergunning aan te vragen, maar dat is tot nu toe nog niet gelukt. We hebben deze vergunning nodig om hier supervisie te volgen. De vorige keer stonden we om zes uur 's ochtends bij het postkantoor in Punda. Er was ons verteld dat we echt vroeg moesten gaan, omdat we anders sowieso al geen kans meer maakten. Dit komt allemaal door het geweldige systeem dat ze hier hebben. Om acht uur gaan de deuren open en stormt iedereen als een kudde schapen richting de deur. De eerste dertig mensen krijgen dan een nummertje. Geen nummertje is volgende keer maar weer proberen. De eerste keer hebben we onze tijd doorgebracht met gezellig kletsen en het spelen van een potje Uno. Daarna kregen we geen goed nieuws, het twee uur wachten was voor niks geweest, de stroom was uitgevallen! Poco poco kwam dus weer goed tot zijn recht. Dit keer waren we wat minder enthousiast en zijn we maar later gegaan. Het is ons gelukt om een nummertje te bemachtigen en om tien uur was Tom aan de beurt. Onze nummertjes waren veel hoger, dus waarschijnlijk waren wij pas 's middags aan de beurt geweest. Ook dit keer mocht het niet baten en konden we weer zonder vergunning naar huis. Om alles compleet te maken moeten we nog een geboorte- akte regelen. We hebben nog een aantal maanden, dus tegen die tijd is vast alles geregeld.

Omdat ik de vorige keer nog zoveel te vertellen had, wil ik nog wat leuke, spannende, minder spannende en gezellige avonturen met jullie delen. Vorig weekend hadden we een barbecue op het strand. Dit was echt super gezellig. We vertrokken met twee jeepjes en teveel mensen naar het mooie Daaibooi. Helemaal vol geladen met allemaal lekkere dingen was de tocht erheen al geslaagd. Die dag was erg gezellig! Laat in de middag toen we wat verkoeling zochten in het water waren Roos en ik wat aan het gekken en terwijl ik op haar nek zat stapte ze in Ć©Ć©n der wonderen wat zich onderwater bevindt en toen was het voor haar gedaan met de pret. Een prikkende, kloppende opgezwollen voet hield ze eraan over en de eerste hulp was het gevolg. Hup, in een jeep en aangekomen bij het ziekenhuis werd Roos in een rolstoel gezet. Volgens mij speciaal gemaakt voor de lokale bevolking, want ze paste er wel twee keer in, check de foto's van de Antilliaanse vrouwen voor een impressie. Al snel werd de deur voor Jeroen en mij dichtgegooid en moesten we onze Roos in handen laten van de verpleegsters. Hopelijk in goede handen! Het duurde maar en het duurde maar en uiteindelijk werd ik geroepen om naar binnen te komen. Ik liep langs, met gordijnen afgebakende ruimtes waar mensen in lagen. Nieuwsgierig als ik ben kon ik door de kieren naar binnen kijken en wat ik daar zag, was niet helemaal om vrolijk van te worden. Dit veranderde niet toen ik onze Roos treurig en weggezet in een hoekje zag met een bak met azijn. Daar zat ze dan wachtend op iemand die naar haar voet zou kijken. Niemand had tijd en niemand schonk aandacht. Dat is geen pretje als je voet ineens voelt als een aanhangsel en steeds dikker wordt, ook het zien lopen van een muis helpt daar niet aan. Gelukkig maakte een verpleger alles goed en kwam haar een prikkie in haar bil brengen. Op mooie blauwe (ziekenhuis) nikies verliet ze het ziekenhuis en na drie dagen was ze weer helemaal de oude.

Ook hebben we onze eerste Papiamentse les gehad. We kwamen het nummer tegen op een muur in de stad en na een belletje waren we al snel welkom. De straat was een beetje luguber en toen we geparkeerd hadden, kwam er iemand naar buiten waarvan ik dacht: 'oh nee he', dit zal toch niet degene zijn waar we les van krijgen. Nadat de persoon verdwenen was zochten we onze weg naar boven, de trap op waar Atrami op de muur geschreven stond. Binnen liepen wat jongens, die eigenlijk niet reageerden op ons bezoek. Na wat geklop en geroep kwam er iemand de trap op naar de voordeur, waar wij stonden. En ja hoor, dit was dezelfde persoon als degene die net weg liep. Een erg dunne man met lange haren. In de huiskamer was de muur behangen met allerlei Papiamentse woordjes en kregen we nog net de tijd om rustig te gaan zitten. De les ging meteen van start en het ging zo snel dat ik het niet echt bij kon houden. Ineens lagen er drie papieren voor mij en kon ik mijn lach niet meer inhouden. Het blad was een grote chaos en dan werd er ook nog eens bij verteld dat alles wat op het blad stond hetgeen was wat je moest weten. We keken elkaar aan en vroegen ons alle vier af waar we nu weer beland waren. Hop, hop hop alles kwam snel aan bod en we kregen bijna niet de kans om na te denken. Hij had deze manier in de loop van de jaren zelf ontwikkeld en op de vraag die ik stelde of ik er wat bij mocht schrijven, werd er al snel afkeurend op gereageerd. 'Kijk meisje, alles staat hierop, je hoeft er niks bij te schrijven'. Leergierig als ik ben, had ik moeite om mijn pen van het papier af te houden. Met ons hoofd vol met teveel informatie gingen we vervolgens moe maar voldaan naar huis, want we hadden zeker wel wat geleerd. Daarna kwam ik er ook achter dat de man eigenlijk een vrouw was en Roos door de telefoon al meerdere keren meneer had gezegd. Ik kan het nog steeds niet echt geloven dat de man een vrouw is, dus noem het in het vervolg maar 'het'. Misschien moet ik zijn of haar naam maar eens gaan vragen.

Wat jullie ook nog moeten weten zijn de verhalen over onze mooie blauwe rammelbak. Wat we daar al allemaal mee meegemaakt hebben. Het begon met vierkante banden, we hobbelde alle kanten op waardoor onze veiligheid niet echt verbeterde, de monteurs Tom en Jeroen hebben dit goed gefikst, maar al snel daarna volgde het volgende probleem: de sleutels. Die lagen in de achterbak en je raadt het al, de klep was dichtgegooid. Na een hoop gepriegel met de achterbank kroop Jeroen er onderdoor en pakte de sleutels. We konden onze reis vervolgen. Al snel daarna volgde een andere dag een klapband. De reserveband was nog niet gearriveerd dus het was aan Jeroen en Tom om midden in de nacht veilig naar huis te komen. Dit is gelukkig goed gegaan. Ook is het zo dat de benzinemeter het niet doet. Soms staan we in de middle of nowhere en denken we ineens: oeps, wanneer hebben we voor het laatst getankt? De sloten van de auto zijn ook al vervangen en we hebben een nieuw stuurslot. Dit hebben we allemaal te danken aan onze Tom die in een dronken bui de sleutels kwijt raakte. We dachten dat ze gejat waren, maar na een week vonden ze op de feestboot onze oude autosleutels terug. Lekker drinken hĆØ mannen;). Een handremtocht heeft de auto ook al overleefd en we hebben er zelfs door noodweer mee gereden. Pas geleden was er hier een ware overstroming en waren we helemaal doorweekt. Na een korte stop in de middenberm en een potje dierenslang, hebben we de gok gewaagd om te gaan rijden. Door een rivier van water en het constant knipperen van de accu zijn we naar huis gereden. Veel lieve woordjes en schouderklopjes deden de auto goed, want hij heeft het tot thuis gehouden. Ondertussen zijn we ook al helemaal geoefend in het aanduwen van de auto, als dit drie keer voorkomt op een dag staan we er niet van te kijken. Jeff, je kan trots op me zijn, want ik weet ondertussen meer van de auto af dan je had durven dromen! Fietsen mis ik wel een beetje, binnenkort maar eens gaan mountainbiken lans zoutpannen en flamingo's. Verder is fietsen echt not done, wanneer je denkt aan de regels hier met autorijden. Hard rijden en met veel drank op is toegstaan, maar pas op je gordel niet om is een boete. Klinkt logische allemaal he! Verder schijnt omkoperij hier ook veel toepast te worden.

Afgelopen vrijdag zijn Roos en ik naar de Blenchi school geweest. Een speciale basisschool waar voornamelijk autistische kinderen op zitten. We zijn hier een ochtend gaan meelopen, want de kinderen hoeven maar tot half 1 naar school. Ik mocht in het klasje waar de jongste kinderen zaten. Ik kreeg dossiers mee en ben een aantal kinderen gaan observeren. Zo mooi om die kids bezig te zien. Ik gooide mijn beste Papiaments eruit en kon een beetje communiceren met de kinderen. Best lastig, want ze praten totaal geen Nederlands. Al snel werd mijn hand vastgepakt en kreeg ik van iemand anders een knuffel. Lief hoor. Het gaat er hier wel anders aan toe, veel kinderen hebben begeleiding nodig en de juf is zeer streng. Slecht gedrag wordt meteen afgestraft en de kinderen moeten het dan meteen opnieuw doen. Een tik op de vinger is hier ook nog niet verdwenen. Ook is het zo dat ze niet tussen twee pratende volwassenen door mogen lopen. Roos en ik waren aan het kletsen en de kids die tussen ons doorliepen moesten terug en moesten achter ons langs. Verder hebben ze bordjes gemaakt met vraagtekens en uitroeptekens. Vraagteken voor vragen en uitroepteken voor klaar zijn met een werkje. Ik heb gerekend in het Papiaments en vroeg steeds uno mas. Erg leuk om mee te maken en binnenkort, als we ons programma in de Capriles kliniek wat meer ontwikkeld hebben, gaan Roos en ik daar op vrijdag therapie geven aan een klein clubje.

We lopen stage bij de Capriles kliniek van maandag middag tot donderdag. Op maandagochtend is het de bedoeling dat we supervisie hebben. Zoals jullie gelezen hebben is dit tot nu toe nog niet gelukt. De rest van de dagen beginnen we om 09.00 uur en eindigen we rond 16.30 - 17.00 uur. Over een tijdje willen we dus ook op vrijdag therapie gaan geven alleen dan op de Blenchi school. We zullen dan vooral gaan onderzoeken of de school geschikt is als stageplek voor volgende stagiaires van onze opleiding. Verder lijkt het ons erg interessant, dus hebben we daar een eigen keuze in.

De Capriles kliniek is een Psychiatrische ziekenhuis met veel verschillende afdelingen. Er zitten vooral volwassenen en ouderen. Ook is er een polikliniek aanwezig op het terrein wat zich ook met kinderen en jongeren bezig houdt. Deze poli is bezig om specifiek iets op te zetten op het gebied van de kinder psychiatrie. Roos en ik wilden een zo gevarieerd mogelijk programma en konden dit verder zelf indelen. Voor degene die niet goed weten wat PMT is, zal ik het nog even kort uitleggen. Psychomotorische therapie (PMT) heeft als doel gedragsverandering tot stand te brengen of ten minste daaraan een bijdrage te leveren en daarmee psychosociale of psychiatrische problematiek weg te nemen of te verminderen. Sport en bewegen wordt hierbij als middel gebruikt.

Roos en ik zijn de enige pmt'ers en moesten dus ook alles zelf opzetten. We hebben aan verschillende afdelingen presentaties gegeven en dit in verschillende talen. Soms in het Engels, Nederlands en Papiaments tegelijk. Dat alleen was al erg leerzaam. We hebben zelf alle verantwoording en contact naar de afdelingen toe is erg belangrijk. De hele dag ben je aan het groeten en praatjes aan het maken. Verder is het veel organiseren, want geschikte cliƫnten vinden is niet het enige, we moeten ons promoten en geschikte ruimtes vinden. We hebben ons flink ingezet met goed resultaat, want ons dagen raken bijna overvol en we zijn afgelopen woensdag begonnen met onze eerste groep. Die cliƫnten hebben eens in de week een gespreksuur en de week erna PMT. Communiceren is hierbij erg belangrijk. De cliƫnten zijn voornamelijk verslaafd en hebben gemeenschappelijke hulpvragen. In het begin leek het dat ze dachten dat wij hen wel even van die verslaving af zouden helpen, maar dat is natuurlijk niet het geval. In onze eerste therapiesessie hebben we een leuke kennismakingsactiviteit gedaan en zijn we de hulpvragen gaan ordenen en bekijken op een flap- over. Verder hebben we een symbool gemaakt voor deze groep waar ze aan kunnen denken dat wij ze kunnen helpen met oefenen, maar dat ze uiteindelijk alles zelf moeten doen. Deze sessie sloeg erg goed aan het was super leuk om zelf zo'n hele groep therapie te geven. Heerlijk om die verantwoording en leiding te hebben met z'n twee.

Verder heb ik ook mijn eerste intake gehad met een 16- jarige jongen. Deze jongen vertoont erg moeilijk gedrag en ik ga hem gewoon therapie geven. Echt een uitdaging, ook omdat hij best een moeilijke leeftijd heeft. Alles zal in het Engels gaan en de intake verliep goed. Ik had het idee dat het contact wel goed zat. Ik ben benieuwd! Aanstaande woensdag ga ik met hem beginnen. Verder hebben we ook al twee andere groepen en wat individuele cliƫnten. We moeten deze nog wat inplannen. Ook hebben we goed contact met de psychiater van de polikliniek en zijn we in dossiers van kinderen met ADHD gedoken . We willen deze kinderen graag een cursus aanbieden, dus daar gaan we ook mee aan de slag. Van het begin tot het einde. Wanneer het programma helemaal loopt zal ik er meer over vertellen.

Verder hebben we ook al wat cultureels gedaan. We hebben het slavenmuseum Kura Hollanda bezocht en zijn naar de Hato grotten gegaan.

Mi ta bai, anders wordt het wel erg lang. Ik zal snel mijn Carnaval verhalen vertellen!

Saludos!

"Een wereld van verschil"

Bon nochi tur!

Kon ta bai? Aki hopi bon! MashƔ danki voor al jullie leuke reacties! Ik heb in mijn drukke Antilliaanse leventje eindelijk een beetje tijd gevonden om weer een verhaal te schrijven. En zoals jullie zien ben ik ook hard bezig om Papiaments te leren. Dat is best wel nodig, want soms snap je er helemaal niks van en velen kunnen geen Nederlands. Het is leuk om te doen, maar het is nog best wel moeilijk, want waar begin je.. Roos en ik kletsen al als ware eilandbewoners met onze collega's en cliƫnten, maar verder dan de simpele woordjes komen we nu nog niet. Dus hebben we met z'n vieren maar besloten wat lessen te gaan volgen. Volgende week begint het, dus ik ben benieuwd!

Ik heb de afgelopen weken veel meegemaakt, dus ga er maar eens goed voor zitten!

Ik heb zoveel te vertellen, maar ik ga proberen de leukste dingen eruit te halen! Nadat we onze surfdude weggebracht hadden naar zijn werk, gingen Roos, Jeroen en ik op pad! In onze roestbak gingen we op weg naar het westen. Het westen van het eiland is mooier en groener en er schijnen veel mooie stranden en plekken te zijn, die we nog moeten gaan ontdekken. Omdat we eigenlijk alle afslagen onderweg misten, kwamen we uit bij een soort van vissersbaaitje. Hier kwamen we pas later achter toen er een grote vis aan land werd gebracht. Al snel volgden er meer en werd het een echte vismarkt. De vis werd gesneden, gewogen en verkocht. Een nieuwsgierige pelikaan kon de verse vis niet weerstaan en probeerde tussendoor mee te genieten van de vangst. Omdat dit echt een mooi plekje was met een mooie blauwe zee ( niet jaloers worden hoor ), moest er gesnorkeld worden. Ik als echte waterheld trotseerde het water vol vis. We hebben veel gelachen, want ik in snorkeloutfit ziet er dus echt niet uit! Wat kan die onderwaterwereld mooi zijn, misschien moet ik dan toch ook echt maar eens gaan duiken. Na lekker gezwommen te hebben, wilden we terug gaan naar het strand. Roos en ik zijn al helemaal geoefend in het onderwater seinen naar elkaar en toen roos met haar vinger wees naar een grote vis, kon ik ineens heel hard zwemmen en was ik zo aan land. Misschien maar eens tijd om mijn angst te overwinnen, maar ik ben al aardig op weg.

De dag erna moesten we onze Tom natuurlijk ook het mooie westen laten zien, dus zijn we naar Daaibooi gereden. Alles gebeurd hier bijna met de auto, want fietsen is niet echt te doen. We moeten onze rammelbak dus te vriend houden. Maar met onze smurf ben ik daar wel op voorbereid. Daaibooi is een strandje waar in het weekend veel antilianen komen, die met de familie gaan barbecueĆ«n. Voor hen is dit een heel uitstapje en daar nemen ze dan ook goed de tijd voor. Tom en Roos zijn het water gaan verkennen met de camera en hebben leuke filmpjes gemaakt. Waarschijnlijk zijn jullie die al tegengekomen bij het bekijken van het vrolijke filmpje. Eens kijken of we er de volgende keer ook wat mooie onderwaterdiertjes mee vast kunnen leggen. Toen Roos en ik wilden gaan zwemmen viel ons oog op een mooie hoge rots die langs het water ligt. Die moet natuurlijk beklommen worden, dus als avonturiers gingen we weer op pad. We maakten een weg door het begroeide pad en al snel hadden we een mooi uitzicht. De zee van bovenaf is echt een plaatje, zoĆ³ blauw! We hebben ons vaak afgevraagd of er een plek was waar we vanaf konden springen, maar dat leek ons toch niet zo verstandig. Het was hoog en hoe diep het was konden we alleen maar raden. Nadat een groepje kinderen ons duidelijk wees op het verdwalen, zijn we maar terug gelopen. Konden we meteen die kids een beetje in de gaten houden. Terug aangekomen op het strand moesten we nog haasten, want the happy hour bij Wet & Wild en Mambo wachtte op ons. 'S Avonds hebben we er weer een mooi feestje van gemaakt en heb ik mijn salsakunsten weer kunnen vertonen. Ik volg trouwens een salsacursus met Roos en Jeroen, dus wie weet ga ik in die vier maanden nog wel de sterren van de hemel dansen. Die Antilliaanse mannen hier dansen als de beste, dus ik kan aan de slag. Omdat ik overdag mijn angsten aan het overwinnen ben, moest er ook maar 's nachts gezwommen worden. Een voordeel, je ziet niks, dus je kan ook nergens bang voor zijn: ideaal!

Ik hoor jullie denken, wat een vakantieverhalen, waar blijft die stage! Ook over stage heb ik niks te klagen en vind ik het allemaal erg leuk. We zijn nu vooral aan het oriƫnteren en Roos en ik hebben vrijdag onze eerste presentatie gegeven. Deze presentatie was voor deeltijd cliƫnten en de afdeling Kas Florisol (afdeling waar de cliƫnten zo zelfstandig mogelijk functioneren). Het was nog een gedoe om er te komen, want voor de tweede keer in deze drie weken hadden we een lekke band. De reserveband moest nog geleverd worden, dus onze twee mannen konden hem niet maken. Vandaag dus maar meteen kennis gemaakt met de CuraƧaose taxi. Er rijden hier wel bussen, maar die gaan niet op bepaalde tijden, soms kan je dus wachten totdat je een ons weegt. Bij onze presentatie kregen we hulp van een microfoon en een tolk. In het begin nog wat kriebels in de buik, maar eenmaal begonnen te zijn, liep het soepel. Gelukkig, want we gaan dit de komende weken nog vaker doen. Bij de presentatie kregen we al snel allerlei vragen van de cliƫnten. Grappig, want ze hopen dat we ze met vanalles en nog wat kunnen helpen. Het leek wel een persconferentie en volgens mij dachten ze dat we wonderen konden verrichtten. Ik vond het erg leuk om te doen. We zijn ons op stage nog vooral aan het oriƫnteren en aan het promoten wat ons vak inhoudt. We hebben gedurende de week allerlei afspraken en we hebben zelf alle verantwoordelijkheid. Het is dus vooral organiseren, omdat wij de enige psychomotorische therapeuten zijn op de instelling. En daar komt nog veel bij kijken. Het gaat behoorlijk goed, dus ik hoop dat we eind Februari met ons therapie- programma kunnen beginnen. Ik denk dat het een gevarieerd programma wordt met ouderen, kinderen en verslaafden.

Afgelopen weken hebben we ook meegelopen met sportbegeleiders. Af en toe keek ik echt mijn ogen uit. Wat wordt er hier anders omgegaan met de doelgroep dan wij gewend zijn. We zijn twee keer meegegaan naar Geoffreys Gym. Dit is een sportschool waar de cliƫnten bewegen krijgen. Hier wordt iemand voor ingehuurd. De busreis was al een aparte ervaring, het voelde alsof we echt tussen de 'gekken' zaten. Bij het uitstappen uit de bus loopt iedereen zelf maar ergens heen. De cliƫnten krijgen niet echt veel structuur. Ook mogen ze fitnessapparaten gebruiken, terwijl dit niet echt goed gebeurd. Bij de Gym moeten ze allerlei oefeningen doen. Ze zijn hier erg gewend om met hun chang chang (billen) te schudden, maar voor Roos en mij was dat toch even wennen. Het programma wordt niet echt afgestemd op de verschillende cliƫnten waardoor niet iedereen het bij kan houden. Het gevolg dat er mensen weglopen en in een hoekje gaan zitten. Het is hier trouwens ook heel normaal dat begeleiders ondertussen lekker een dutje doen. De tweede keer naar Geoffreys Gym was helemaal een aparte ervaring, in de bus kreeg ik van een cliƫnt een liefdesverklaring, vervolgens kijkt hij me nog steeds verliefd aan. In de zaal was het een chaos. Cliƫnten die alleen maar voor de spiegel zichzelf bekijken en praten tegen zichzelf. Een man zag 'roze olifantjes' en zo had ieder weer iets anders. Uiteindelijk dacht ik alles gehad te hebben, totdat een cliƫnt tot twee keer toe mijn slipper onderkwijlde. Een aparte ervaring.

Ook zijn we mee gaan kijken op het strand. Ook hier werd iemand voor ingehuurd, die oefeningen op het strand verzorgde. Roos en ik vonden dat hij een aparte aanpak had. Hij deed zelf niet mee en stond stil in het midden. Cliƫnten liepen om hem heen en deden oefeningen die hij aangaf. Dit werd ook individueel gedaan en de anderen keken dan toe. Mannen die rondjes moesten rennen en een vrouw die kroop over de grond. De sportleraar liep ervoor. Ik vond het erg imponerend. Later hebben we nagevraagd (aan iemand die er open voor stond) waarom dit zo aangepakt werd. Hij gaf aan dat ieder zijn of haar eigen manier heeft en die vaak allemaal goed zijn en dat de cliƫnten plezier hadden. Ik kon me er nog niet echt in vinden en ik vind het eigenlijk ook zonde dat de sportbegeleider dit soort dingetjes zelf niet doet. Want waarom zou je er geld aan uitgeven om iemand in te huren als je het zelf ook kan. In dit opzicht is deze cultuur wel even wennen, maar dat maakt het alleen maar interessanter.

Verder zijn we nog gaan windsurfen en nemen maar meteen een cursusje van vijf keer. Tom gaat ons dan de ins en outs van het surfen leren. Ook hebben we op een avond een film gekeken op het strand. Er hing een groot scherm en er lagen allemaal bedjes. De film was iets minder, maar het komt niet vaak voor dat je onder de sterrenhemel en op het strand zoiets kunt doen. Erg leuk! Ik heb nog veel meer te vertellen, dus ik hoop dat ik snel weer een berichtje kan plaatsen.

Ik sluit af met mijn nieuwe lokale nummer, mochten jullie mij missen kan je altijd even bellen: 005999 6946281.

Pasa un bon nochi,

Ayo!

Wilfred bedankt voor de fotoruimte, daar ga ik zeker gebruik van maken!