Bon nochi tur!

Kon ta bai? Aki hopi bon! Mashá danki voor al jullie leuke reacties! Ik heb in mijn drukke Antilliaanse leventje eindelijk een beetje tijd gevonden om weer een verhaal te schrijven. En zoals jullie zien ben ik ook hard bezig om Papiaments te leren. Dat is best wel nodig, want soms snap je er helemaal niks van en velen kunnen geen Nederlands. Het is leuk om te doen, maar het is nog best wel moeilijk, want waar begin je.. Roos en ik kletsen al als ware eilandbewoners met onze collega's en cliënten, maar verder dan de simpele woordjes komen we nu nog niet. Dus hebben we met z'n vieren maar besloten wat lessen te gaan volgen. Volgende week begint het, dus ik ben benieuwd!

Ik heb de afgelopen weken veel meegemaakt, dus ga er maar eens goed voor zitten!

Ik heb zoveel te vertellen, maar ik ga proberen de leukste dingen eruit te halen! Nadat we onze surfdude weggebracht hadden naar zijn werk, gingen Roos, Jeroen en ik op pad! In onze roestbak gingen we op weg naar het westen. Het westen van het eiland is mooier en groener en er schijnen veel mooie stranden en plekken te zijn, die we nog moeten gaan ontdekken. Omdat we eigenlijk alle afslagen onderweg misten, kwamen we uit bij een soort van vissersbaaitje. Hier kwamen we pas later achter toen er een grote vis aan land werd gebracht. Al snel volgden er meer en werd het een echte vismarkt. De vis werd gesneden, gewogen en verkocht. Een nieuwsgierige pelikaan kon de verse vis niet weerstaan en probeerde tussendoor mee te genieten van de vangst. Omdat dit echt een mooi plekje was met een mooie blauwe zee ( niet jaloers worden hoor ), moest er gesnorkeld worden. Ik als echte waterheld trotseerde het water vol vis. We hebben veel gelachen, want ik in snorkeloutfit ziet er dus echt niet uit! Wat kan die onderwaterwereld mooi zijn, misschien moet ik dan toch ook echt maar eens gaan duiken. Na lekker gezwommen te hebben, wilden we terug gaan naar het strand. Roos en ik zijn al helemaal geoefend in het onderwater seinen naar elkaar en toen roos met haar vinger wees naar een grote vis, kon ik ineens heel hard zwemmen en was ik zo aan land. Misschien maar eens tijd om mijn angst te overwinnen, maar ik ben al aardig op weg.

De dag erna moesten we onze Tom natuurlijk ook het mooie westen laten zien, dus zijn we naar Daaibooi gereden. Alles gebeurd hier bijna met de auto, want fietsen is niet echt te doen. We moeten onze rammelbak dus te vriend houden. Maar met onze smurf ben ik daar wel op voorbereid. Daaibooi is een strandje waar in het weekend veel antilianen komen, die met de familie gaan barbecueën. Voor hen is dit een heel uitstapje en daar nemen ze dan ook goed de tijd voor. Tom en Roos zijn het water gaan verkennen met de camera en hebben leuke filmpjes gemaakt. Waarschijnlijk zijn jullie die al tegengekomen bij het bekijken van het vrolijke filmpje. Eens kijken of we er de volgende keer ook wat mooie onderwaterdiertjes mee vast kunnen leggen. Toen Roos en ik wilden gaan zwemmen viel ons oog op een mooie hoge rots die langs het water ligt. Die moet natuurlijk beklommen worden, dus als avonturiers gingen we weer op pad. We maakten een weg door het begroeide pad en al snel hadden we een mooi uitzicht. De zee van bovenaf is echt een plaatje, zoó blauw! We hebben ons vaak afgevraagd of er een plek was waar we vanaf konden springen, maar dat leek ons toch niet zo verstandig. Het was hoog en hoe diep het was konden we alleen maar raden. Nadat een groepje kinderen ons duidelijk wees op het verdwalen, zijn we maar terug gelopen. Konden we meteen die kids een beetje in de gaten houden. Terug aangekomen op het strand moesten we nog haasten, want the happy hour bij Wet & Wild en Mambo wachtte op ons. 'S Avonds hebben we er weer een mooi feestje van gemaakt en heb ik mijn salsakunsten weer kunnen vertonen. Ik volg trouwens een salsacursus met Roos en Jeroen, dus wie weet ga ik in die vier maanden nog wel de sterren van de hemel dansen. Die Antilliaanse mannen hier dansen als de beste, dus ik kan aan de slag. Omdat ik overdag mijn angsten aan het overwinnen ben, moest er ook maar 's nachts gezwommen worden. Een voordeel, je ziet niks, dus je kan ook nergens bang voor zijn: ideaal!

Ik hoor jullie denken, wat een vakantieverhalen, waar blijft die stage! Ook over stage heb ik niks te klagen en vind ik het allemaal erg leuk. We zijn nu vooral aan het oriënteren en Roos en ik hebben vrijdag onze eerste presentatie gegeven. Deze presentatie was voor deeltijd cliënten en de afdeling Kas Florisol (afdeling waar de cliënten zo zelfstandig mogelijk functioneren). Het was nog een gedoe om er te komen, want voor de tweede keer in deze drie weken hadden we een lekke band. De reserveband moest nog geleverd worden, dus onze twee mannen konden hem niet maken. Vandaag dus maar meteen kennis gemaakt met de Curaçaose taxi. Er rijden hier wel bussen, maar die gaan niet op bepaalde tijden, soms kan je dus wachten totdat je een ons weegt. Bij onze presentatie kregen we hulp van een microfoon en een tolk. In het begin nog wat kriebels in de buik, maar eenmaal begonnen te zijn, liep het soepel. Gelukkig, want we gaan dit de komende weken nog vaker doen. Bij de presentatie kregen we al snel allerlei vragen van de cliënten. Grappig, want ze hopen dat we ze met vanalles en nog wat kunnen helpen. Het leek wel een persconferentie en volgens mij dachten ze dat we wonderen konden verrichtten. Ik vond het erg leuk om te doen. We zijn ons op stage nog vooral aan het oriënteren en aan het promoten wat ons vak inhoudt. We hebben gedurende de week allerlei afspraken en we hebben zelf alle verantwoordelijkheid. Het is dus vooral organiseren, omdat wij de enige psychomotorische therapeuten zijn op de instelling. En daar komt nog veel bij kijken. Het gaat behoorlijk goed, dus ik hoop dat we eind Februari met ons therapie- programma kunnen beginnen. Ik denk dat het een gevarieerd programma wordt met ouderen, kinderen en verslaafden.

Afgelopen weken hebben we ook meegelopen met sportbegeleiders. Af en toe keek ik echt mijn ogen uit. Wat wordt er hier anders omgegaan met de doelgroep dan wij gewend zijn. We zijn twee keer meegegaan naar Geoffreys Gym. Dit is een sportschool waar de cliënten bewegen krijgen. Hier wordt iemand voor ingehuurd. De busreis was al een aparte ervaring, het voelde alsof we echt tussen de 'gekken' zaten. Bij het uitstappen uit de bus loopt iedereen zelf maar ergens heen. De cliënten krijgen niet echt veel structuur. Ook mogen ze fitnessapparaten gebruiken, terwijl dit niet echt goed gebeurd. Bij de Gym moeten ze allerlei oefeningen doen. Ze zijn hier erg gewend om met hun chang chang (billen) te schudden, maar voor Roos en mij was dat toch even wennen. Het programma wordt niet echt afgestemd op de verschillende cliënten waardoor niet iedereen het bij kan houden. Het gevolg dat er mensen weglopen en in een hoekje gaan zitten. Het is hier trouwens ook heel normaal dat begeleiders ondertussen lekker een dutje doen. De tweede keer naar Geoffreys Gym was helemaal een aparte ervaring, in de bus kreeg ik van een cliënt een liefdesverklaring, vervolgens kijkt hij me nog steeds verliefd aan. In de zaal was het een chaos. Cliënten die alleen maar voor de spiegel zichzelf bekijken en praten tegen zichzelf. Een man zag 'roze olifantjes' en zo had ieder weer iets anders. Uiteindelijk dacht ik alles gehad te hebben, totdat een cliënt tot twee keer toe mijn slipper onderkwijlde. Een aparte ervaring.

Ook zijn we mee gaan kijken op het strand. Ook hier werd iemand voor ingehuurd, die oefeningen op het strand verzorgde. Roos en ik vonden dat hij een aparte aanpak had. Hij deed zelf niet mee en stond stil in het midden. Cliënten liepen om hem heen en deden oefeningen die hij aangaf. Dit werd ook individueel gedaan en de anderen keken dan toe. Mannen die rondjes moesten rennen en een vrouw die kroop over de grond. De sportleraar liep ervoor. Ik vond het erg imponerend. Later hebben we nagevraagd (aan iemand die er open voor stond) waarom dit zo aangepakt werd. Hij gaf aan dat ieder zijn of haar eigen manier heeft en die vaak allemaal goed zijn en dat de cliënten plezier hadden. Ik kon me er nog niet echt in vinden en ik vind het eigenlijk ook zonde dat de sportbegeleider dit soort dingetjes zelf niet doet. Want waarom zou je er geld aan uitgeven om iemand in te huren als je het zelf ook kan. In dit opzicht is deze cultuur wel even wennen, maar dat maakt het alleen maar interessanter.

Verder zijn we nog gaan windsurfen en nemen maar meteen een cursusje van vijf keer. Tom gaat ons dan de ins en outs van het surfen leren. Ook hebben we op een avond een film gekeken op het strand. Er hing een groot scherm en er lagen allemaal bedjes. De film was iets minder, maar het komt niet vaak voor dat je onder de sterrenhemel en op het strand zoiets kunt doen. Erg leuk! Ik heb nog veel meer te vertellen, dus ik hoop dat ik snel weer een berichtje kan plaatsen.

Ik sluit af met mijn nieuwe lokale nummer, mochten jullie mij missen kan je altijd even bellen: 005999 6946281.

Pasa un bon nochi,

Ayo!

Wilfred bedankt voor de fotoruimte, daar ga ik zeker gebruik van maken!