Bon nochi lieve mensen,

Begint het zonnetje daar al een beetje door te komen, kwetteren de vogeltjes al weer vroeg en is het lekker lang licht? Het is al weer even geleden dat ik iets van me heb laten horen en ik heb vier leuke dagen achter de rug, want ik ben naar 'Peaceful' Bonaire geweest! Mijn avonturen op dit rustigste eiland van de Antillen moet ik natuurlijk met jullie delen.

Afgelopen donderdag vertrokken Roos en ik met onze alweer te volle backpack naar Hato Airport om te kijken in wat voor klein vliegtuigje ze ons zouden vervoeren naar Bonaire. De laatste tijd hebben we het erg druk gehad met onze stage, dus we hadden er erg veel zin in! We waren gelukkig op tijd vertrokken, want er zaten wat dingetjes tegen.. ik bedacht een snelle route, wat alles behalve een snelle route was. Het zicht was auto's, auto's en auto's; heerlijk die ochtendspits.. Gelukkig duurt het hier wat korter als in Nederland en waren we op tijd op het vliegveld. Bij het inchecken gaf de weegschaal acht kilo aan, wow acht kilo, ik heb nog nooit zo weinig meegenomen dacht ik nog. Ik kan niet ontkennen dat ik daarin een echte vrouw ben, belachelijk natuurlijk voor vier dagen. Dat gaat volgende week wel anders worden, dan wil ik echt het minimale meenemen, want stiekem vind ik het ook heerlijk om lekker primitief te doen, alleen het inpakken blijft toch echt lastig. Bij de tassencontrole werden we al meteen weer terug gestuurd, omdat we vergeten waren om tax te betalen. Met ons bakje met spullen gingen we op zoek naar het loket en konden daarna gecontroleerd worden. Bij mij was alles prima, alleen bij Roos was het een ander verhaal. 'Er zit toch echt iets in uw tas hoor mevrouw'; we keken elkaar aan en wenste de vrouw succes met Roos haar tas, die niet al te opgeruimd was.. Roos liet zich van een andere kant zien, door gewoon een mes mee te willen smokkelen naar Bonaire, wat was ze daar allemaal mee van plan? Daar hebben we echt om moeten lachen, dat begon goed. Dit lachen hield niet meer op toen we op onze gate zaten te wachten, we keken rond en kwamen erachter naast welke mensen we (in waarschijnlijk een klein vliegtuigje) vooral niet wilden zitten. Ook het zien lopen van een man met een giga systeemkast maakte ons niet serieuzer. Dat was pas een wapen!

De vliegrit duurde precies een appel eten lang, opstijgen en landen! Op Flamingo Airport werden we verrast door een bordje: Susana Kiwit. Dit wisten we niet van tevoren, maar we werden heel fijn naar onze gehuurde auto gebracht. Daar stond hij dan een echte Pick- up, Mazda. Daar wilde ik wel lekker in cruisen, wat een stoere bak! Van onze taxichauffeur kregen we een verblijfadresje wat we op zijn gaan zoeken. Een mooi, te betalen appartement in Nord Salina. Het heette Antar Atman Bhavan, Het huis van het diepste zelf.. na onze spullen gedropt te hebben zijn Roos en ik gaan rondtoeren. We zijn richting het Gotomeer gereden en hebben genoten van het uitzicht. Op Bonaire staan ontzettend veel cactussen. Om en om hebben Roos & ik achter in de bak gestaan, haren in de wind, zon op je bol en vasthouden maar.. wat geeft dat een heerlijk vrij gevoel. Na een rondje te hebben gereden werd het tijd voor een frisse duik. We kwamen aan bij een klein tentje en hebben wat te drinken gekocht en gevraagd welk strandje de moeite waard was. 1000 Steps was een mooi strandje, dus besloten we daar heen te gaan. Wat jammer was dat we helemaal om moesten rijden omdat de weg erna toe eenrichtingsverkeer was. En het was niet een beetje om maar veel om.. We hebben ons daarom maar over laten halen door de local van het tentje en zijn als twee boefjes de eenrichtingsweg ingeslagen. Uitkijken geblazen! Alle strandjes worden aangegeven door een gele steen en ze hebben allemaal een naam. Denkende aan 1000 steps, dan stond ons nog wat te wachten, gelukkig was deze naam niet al te letterlijk gekozen! Het strandje was omgeven door mooie natuur, heerlijk rustig en we hebben er lekker gesnorkeld. Voor het eerst ben ik echt naar de rand geweest, waar het water van helder blauw overslaat in dddonker blauw. Mooi koraal gezien en leuke visjes . 'S avonds zijn Roos en ik naar de film geweest op het strand. Wel grappig, omdat ze dat op Curaçao ook hebben, het was wat kleiner en er waren meer lokale mensen. Na de film hebben twee locals en een stagiaire daar ons meegenomen naar Karel's bar. Er zou een mooie party zijn, helaas was dat niet het geval, we hebben de hele avond de dansvloer voor ons alleen gehad. Gezellig wat gedronken en gekletst en daarna richting ons bedje. Een ding is zeker, Bonaire is niet the place to be om te feesten.

De volgende ochtend kwam Laura aan, een vriendinnetje van Curaçao. Op Curaçao vond er die dag het referendum plaats, Si of No zou het worden. Ze zijn hier bezig met een aantal Nederlandse wetten en overeenkomsten. De vraag was of dat daar mee door zou worden gegaan of dat dat gestopt zou worden. Dit kon dus nog best wel wat rellen veroorzaken. Achteraf viel het allemaal mee en was er meer op Si gestemd. Gelukkig maar, denk ik, ik weet niet wat er anders van dit land zou worden. We zijn richting het Oosten van het eiland gereden en hebben de witte zoutpiramides bewonderd. Op de route stonden veel slavenhuisjes. Hier sliepen de mannen die in de zoutindustrie werkten. En ze sliepen met z'n vieren in zo'n klein huisje, bizar. Hun familie woonden in Rincon, het oudste slavendorp van de Antillen. Dit was meer naar het westen en daarom moesten ze elk weekend zeven uur lopen naar hun familie. Doorgereden over de enigste route aan deze kant kwamen we nog langs een mooie vuurtoren en een kitesurfspot. Vet hoor, op super helder water lieten ze allerlei trucjes zien. Wij hadden ook wel zin in wat actiefs en besloten om naar het Lac meer te gaan om te windsurfen. Wat een mooi plekje zeg, een uitgerekt meer met helder blauw water en het mooiste het was totaal niet diep. Je kon overal staan. Af en toe ging mijn plank over de grond en verminderde ik snelheid, maar al met al een geweldige windsurfplek. Het ging goed en op het einde heb ik nog op een harde plank gesurft en met een groot zeil. Ik ging ineens knettertje hard en had aan het einde van de dag de blaren op mijn vingers staan. Boodschappen gedaan, lekker gegeten en gechilled. Bij een opvlieger van ons alle drie werd de van ingezet en werd deze vervolgens ook weer uitgeschakeld! Een flinke smakkerd op de grond heeft ervoor gezorgd dat hij niet meer fatsoenlijk voor een koele wind kon zorgen. 'S Avonds zijn we gaan stappen bij City café en daarna bij Little Havana. Door de boksen galmde salsa en 'als de morgen is gekomen..', gek om te zien dat ook de locals daar helemaal los op gaan. Bonaire is een stuk veiliger als Curaçao en daarom werd van ons gevraagd de auto leeg te maken en de ramen en deuren open te laten. Dat was wel even wat anders en het ging goed, behalve op deze avond. De stoelen stonden op ligstand en we vroegen ons af wat daar allemaal gebeurd was... raar idee, maar we hadden wel een vermoeden..

De volgende ochtend werden we gewekt door hanen, die precies onder ons raam stonden. We zijn het nationaal park Washington slagbaai ingegaan. Dit park neemt bijna het hele noordwestelijke deel van Bonaire in beslag. In het park staat de Brandaris, met zijn 241 meter groot het hoogste punt van het eiland. De natuur is mooi, veel rotsen, cactussen en papegaaien. Er waren mooie dingen om te bekijken. Bij een zoetwaterbron kwamen we een oude leguaan tegen die niet al te vriendelijk was. We hebben hem maar snel achtergelaten, want hij leek ons wel aan te willen vallen. Wat later kwamen we aan bij Wayaka, een super mooi klein strandje. We zijn hier gaan snorkelen. Echt geweldig, ik bevond me in een paradijsje kijkend naar alle tropische vissen bij elkaar. Hele scholen kwamen voorbij zwemmen en ik vond het echt bijzonder. Op mijn gemak verplaatste ik me door het water en genoot ik van de French angel, stoplight parrot (mijn benaming: de papagaaivis), grondroggen enz. Wat een mooie felle kleuren, ik heb er zelfs een met een soort van glitters ontdekt. Onderwater kon ik ze horen eten en op het einde zag ik nog een hele grote vis met felblauwe schubben, de midnight parrot. Hier hebben we ons uren vermaakt. Op het einde van de dag zijn we naar inscriptions van indianen gaan kijken en hebben wilde ezels ons een bezoek gebracht door met hun koppies door het autoraam te komen.

De volgende dag zijn we terug gegaan naar het Lac meer om te kajakken in de mangroven. Omdat het zondag was, moesten we er zelf op uit en konden we niet rondgeleid worden. Er stond een redelijk sterke stroming en we hebben een tijd gezocht naar de ingang van de mangroven. Toen we eindelijk dachten het gevonden te hebben, zaten we vast tussen de takken en de spinnenwebben. We werden meteen aangevallen door de irritante muggen en met wat bulten verder konden we ommekeer maken. Omdat we nog tegen de wind in moesten varen besloten we maar om terug te gaan. Dit viel niet mee, we moesten even doorbikkelen en hebben onszelf daarna getrakteerd op een lekker drankje. De dag vloog voorbij en voordat we het wisten zaten we alweer op het vliegveld. Een appel eten verder kwamen weer aan op intussen bekend terrein. Bonaire was super. ...........................

Veel liefs uit het steeds warmer wordende Curaçao!