Bon dia lieve mensen,

Hoe is het daar in Nederland? Nog steeds grauw en saai weer? Ik heb geprobeerd om wat zonnestraaltjes jullie kant op te sturen, maar ik vrees dat die niet aangekomen zijn. Helaas.

Maandagochtend ging de wekker ‘te vroeg' en moesten we onze warme bedjes verlaten. We zijn al een paar weken bezig om een tijdelijke verblijfsvergunning/ stagevergunning aan te vragen, maar dat is tot nu toe nog niet gelukt. We hebben deze vergunning nodig om hier supervisie te volgen. De vorige keer stonden we om zes uur 's ochtends bij het postkantoor in Punda. Er was ons verteld dat we echt vroeg moesten gaan, omdat we anders sowieso al geen kans meer maakten. Dit komt allemaal door het geweldige systeem dat ze hier hebben. Om acht uur gaan de deuren open en stormt iedereen als een kudde schapen richting de deur. De eerste dertig mensen krijgen dan een nummertje. Geen nummertje is volgende keer maar weer proberen. De eerste keer hebben we onze tijd doorgebracht met gezellig kletsen en het spelen van een potje Uno. Daarna kregen we geen goed nieuws, het twee uur wachten was voor niks geweest, de stroom was uitgevallen! Poco poco kwam dus weer goed tot zijn recht. Dit keer waren we wat minder enthousiast en zijn we maar later gegaan. Het is ons gelukt om een nummertje te bemachtigen en om tien uur was Tom aan de beurt. Onze nummertjes waren veel hoger, dus waarschijnlijk waren wij pas 's middags aan de beurt geweest. Ook dit keer mocht het niet baten en konden we weer zonder vergunning naar huis. Om alles compleet te maken moeten we nog een geboorte- akte regelen. We hebben nog een aantal maanden, dus tegen die tijd is vast alles geregeld.

Omdat ik de vorige keer nog zoveel te vertellen had, wil ik nog wat leuke, spannende, minder spannende en gezellige avonturen met jullie delen. Vorig weekend hadden we een barbecue op het strand. Dit was echt super gezellig. We vertrokken met twee jeepjes en teveel mensen naar het mooie Daaibooi. Helemaal vol geladen met allemaal lekkere dingen was de tocht erheen al geslaagd. Die dag was erg gezellig! Laat in de middag toen we wat verkoeling zochten in het water waren Roos en ik wat aan het gekken en terwijl ik op haar nek zat stapte ze in één der wonderen wat zich onderwater bevindt en toen was het voor haar gedaan met de pret. Een prikkende, kloppende opgezwollen voet hield ze eraan over en de eerste hulp was het gevolg. Hup, in een jeep en aangekomen bij het ziekenhuis werd Roos in een rolstoel gezet. Volgens mij speciaal gemaakt voor de lokale bevolking, want ze paste er wel twee keer in, check de foto's van de Antilliaanse vrouwen voor een impressie. Al snel werd de deur voor Jeroen en mij dichtgegooid en moesten we onze Roos in handen laten van de verpleegsters. Hopelijk in goede handen! Het duurde maar en het duurde maar en uiteindelijk werd ik geroepen om naar binnen te komen. Ik liep langs, met gordijnen afgebakende ruimtes waar mensen in lagen. Nieuwsgierig als ik ben kon ik door de kieren naar binnen kijken en wat ik daar zag, was niet helemaal om vrolijk van te worden. Dit veranderde niet toen ik onze Roos treurig en weggezet in een hoekje zag met een bak met azijn. Daar zat ze dan wachtend op iemand die naar haar voet zou kijken. Niemand had tijd en niemand schonk aandacht. Dat is geen pretje als je voet ineens voelt als een aanhangsel en steeds dikker wordt, ook het zien lopen van een muis helpt daar niet aan. Gelukkig maakte een verpleger alles goed en kwam haar een prikkie in haar bil brengen. Op mooie blauwe (ziekenhuis) nikies verliet ze het ziekenhuis en na drie dagen was ze weer helemaal de oude.

Ook hebben we onze eerste Papiamentse les gehad. We kwamen het nummer tegen op een muur in de stad en na een belletje waren we al snel welkom. De straat was een beetje luguber en toen we geparkeerd hadden, kwam er iemand naar buiten waarvan ik dacht: 'oh nee he', dit zal toch niet degene zijn waar we les van krijgen. Nadat de persoon verdwenen was zochten we onze weg naar boven, de trap op waar Atrami op de muur geschreven stond. Binnen liepen wat jongens, die eigenlijk niet reageerden op ons bezoek. Na wat geklop en geroep kwam er iemand de trap op naar de voordeur, waar wij stonden. En ja hoor, dit was dezelfde persoon als degene die net weg liep. Een erg dunne man met lange haren. In de huiskamer was de muur behangen met allerlei Papiamentse woordjes en kregen we nog net de tijd om rustig te gaan zitten. De les ging meteen van start en het ging zo snel dat ik het niet echt bij kon houden. Ineens lagen er drie papieren voor mij en kon ik mijn lach niet meer inhouden. Het blad was een grote chaos en dan werd er ook nog eens bij verteld dat alles wat op het blad stond hetgeen was wat je moest weten. We keken elkaar aan en vroegen ons alle vier af waar we nu weer beland waren. Hop, hop hop alles kwam snel aan bod en we kregen bijna niet de kans om na te denken. Hij had deze manier in de loop van de jaren zelf ontwikkeld en op de vraag die ik stelde of ik er wat bij mocht schrijven, werd er al snel afkeurend op gereageerd. 'Kijk meisje, alles staat hierop, je hoeft er niks bij te schrijven'. Leergierig als ik ben, had ik moeite om mijn pen van het papier af te houden. Met ons hoofd vol met teveel informatie gingen we vervolgens moe maar voldaan naar huis, want we hadden zeker wel wat geleerd. Daarna kwam ik er ook achter dat de man eigenlijk een vrouw was en Roos door de telefoon al meerdere keren meneer had gezegd. Ik kan het nog steeds niet echt geloven dat de man een vrouw is, dus noem het in het vervolg maar 'het'. Misschien moet ik zijn of haar naam maar eens gaan vragen.

Wat jullie ook nog moeten weten zijn de verhalen over onze mooie blauwe rammelbak. Wat we daar al allemaal mee meegemaakt hebben. Het begon met vierkante banden, we hobbelde alle kanten op waardoor onze veiligheid niet echt verbeterde, de monteurs Tom en Jeroen hebben dit goed gefikst, maar al snel daarna volgde het volgende probleem: de sleutels. Die lagen in de achterbak en je raadt het al, de klep was dichtgegooid. Na een hoop gepriegel met de achterbank kroop Jeroen er onderdoor en pakte de sleutels. We konden onze reis vervolgen. Al snel daarna volgde een andere dag een klapband. De reserveband was nog niet gearriveerd dus het was aan Jeroen en Tom om midden in de nacht veilig naar huis te komen. Dit is gelukkig goed gegaan. Ook is het zo dat de benzinemeter het niet doet. Soms staan we in de middle of nowhere en denken we ineens: oeps, wanneer hebben we voor het laatst getankt? De sloten van de auto zijn ook al vervangen en we hebben een nieuw stuurslot. Dit hebben we allemaal te danken aan onze Tom die in een dronken bui de sleutels kwijt raakte. We dachten dat ze gejat waren, maar na een week vonden ze op de feestboot onze oude autosleutels terug. Lekker drinken hè mannen;). Een handremtocht heeft de auto ook al overleefd en we hebben er zelfs door noodweer mee gereden. Pas geleden was er hier een ware overstroming en waren we helemaal doorweekt. Na een korte stop in de middenberm en een potje dierenslang, hebben we de gok gewaagd om te gaan rijden. Door een rivier van water en het constant knipperen van de accu zijn we naar huis gereden. Veel lieve woordjes en schouderklopjes deden de auto goed, want hij heeft het tot thuis gehouden. Ondertussen zijn we ook al helemaal geoefend in het aanduwen van de auto, als dit drie keer voorkomt op een dag staan we er niet van te kijken. Jeff, je kan trots op me zijn, want ik weet ondertussen meer van de auto af dan je had durven dromen! Fietsen mis ik wel een beetje, binnenkort maar eens gaan mountainbiken lans zoutpannen en flamingo's. Verder is fietsen echt not done, wanneer je denkt aan de regels hier met autorijden. Hard rijden en met veel drank op is toegstaan, maar pas op je gordel niet om is een boete. Klinkt logische allemaal he! Verder schijnt omkoperij hier ook veel toepast te worden.

Afgelopen vrijdag zijn Roos en ik naar de Blenchi school geweest. Een speciale basisschool waar voornamelijk autistische kinderen op zitten. We zijn hier een ochtend gaan meelopen, want de kinderen hoeven maar tot half 1 naar school. Ik mocht in het klasje waar de jongste kinderen zaten. Ik kreeg dossiers mee en ben een aantal kinderen gaan observeren. Zo mooi om die kids bezig te zien. Ik gooide mijn beste Papiaments eruit en kon een beetje communiceren met de kinderen. Best lastig, want ze praten totaal geen Nederlands. Al snel werd mijn hand vastgepakt en kreeg ik van iemand anders een knuffel. Lief hoor. Het gaat er hier wel anders aan toe, veel kinderen hebben begeleiding nodig en de juf is zeer streng. Slecht gedrag wordt meteen afgestraft en de kinderen moeten het dan meteen opnieuw doen. Een tik op de vinger is hier ook nog niet verdwenen. Ook is het zo dat ze niet tussen twee pratende volwassenen door mogen lopen. Roos en ik waren aan het kletsen en de kids die tussen ons doorliepen moesten terug en moesten achter ons langs. Verder hebben ze bordjes gemaakt met vraagtekens en uitroeptekens. Vraagteken voor vragen en uitroepteken voor klaar zijn met een werkje. Ik heb gerekend in het Papiaments en vroeg steeds uno mas. Erg leuk om mee te maken en binnenkort, als we ons programma in de Capriles kliniek wat meer ontwikkeld hebben, gaan Roos en ik daar op vrijdag therapie geven aan een klein clubje.

We lopen stage bij de Capriles kliniek van maandag middag tot donderdag. Op maandagochtend is het de bedoeling dat we supervisie hebben. Zoals jullie gelezen hebben is dit tot nu toe nog niet gelukt. De rest van de dagen beginnen we om 09.00 uur en eindigen we rond 16.30 - 17.00 uur. Over een tijdje willen we dus ook op vrijdag therapie gaan geven alleen dan op de Blenchi school. We zullen dan vooral gaan onderzoeken of de school geschikt is als stageplek voor volgende stagiaires van onze opleiding. Verder lijkt het ons erg interessant, dus hebben we daar een eigen keuze in.

De Capriles kliniek is een Psychiatrische ziekenhuis met veel verschillende afdelingen. Er zitten vooral volwassenen en ouderen. Ook is er een polikliniek aanwezig op het terrein wat zich ook met kinderen en jongeren bezig houdt. Deze poli is bezig om specifiek iets op te zetten op het gebied van de kinder psychiatrie. Roos en ik wilden een zo gevarieerd mogelijk programma en konden dit verder zelf indelen. Voor degene die niet goed weten wat PMT is, zal ik het nog even kort uitleggen. Psychomotorische therapie (PMT) heeft als doel gedragsverandering tot stand te brengen of ten minste daaraan een bijdrage te leveren en daarmee psychosociale of psychiatrische problematiek weg te nemen of te verminderen. Sport en bewegen wordt hierbij als middel gebruikt.

Roos en ik zijn de enige pmt'ers en moesten dus ook alles zelf opzetten. We hebben aan verschillende afdelingen presentaties gegeven en dit in verschillende talen. Soms in het Engels, Nederlands en Papiaments tegelijk. Dat alleen was al erg leerzaam. We hebben zelf alle verantwoording en contact naar de afdelingen toe is erg belangrijk. De hele dag ben je aan het groeten en praatjes aan het maken. Verder is het veel organiseren, want geschikte cliënten vinden is niet het enige, we moeten ons promoten en geschikte ruimtes vinden. We hebben ons flink ingezet met goed resultaat, want ons dagen raken bijna overvol en we zijn afgelopen woensdag begonnen met onze eerste groep. Die cliënten hebben eens in de week een gespreksuur en de week erna PMT. Communiceren is hierbij erg belangrijk. De cliënten zijn voornamelijk verslaafd en hebben gemeenschappelijke hulpvragen. In het begin leek het dat ze dachten dat wij hen wel even van die verslaving af zouden helpen, maar dat is natuurlijk niet het geval. In onze eerste therapiesessie hebben we een leuke kennismakingsactiviteit gedaan en zijn we de hulpvragen gaan ordenen en bekijken op een flap- over. Verder hebben we een symbool gemaakt voor deze groep waar ze aan kunnen denken dat wij ze kunnen helpen met oefenen, maar dat ze uiteindelijk alles zelf moeten doen. Deze sessie sloeg erg goed aan het was super leuk om zelf zo'n hele groep therapie te geven. Heerlijk om die verantwoording en leiding te hebben met z'n twee.

Verder heb ik ook mijn eerste intake gehad met een 16- jarige jongen. Deze jongen vertoont erg moeilijk gedrag en ik ga hem gewoon therapie geven. Echt een uitdaging, ook omdat hij best een moeilijke leeftijd heeft. Alles zal in het Engels gaan en de intake verliep goed. Ik had het idee dat het contact wel goed zat. Ik ben benieuwd! Aanstaande woensdag ga ik met hem beginnen. Verder hebben we ook al twee andere groepen en wat individuele cliënten. We moeten deze nog wat inplannen. Ook hebben we goed contact met de psychiater van de polikliniek en zijn we in dossiers van kinderen met ADHD gedoken . We willen deze kinderen graag een cursus aanbieden, dus daar gaan we ook mee aan de slag. Van het begin tot het einde. Wanneer het programma helemaal loopt zal ik er meer over vertellen.

Verder hebben we ook al wat cultureels gedaan. We hebben het slavenmuseum Kura Hollanda bezocht en zijn naar de Hato grotten gegaan.

Mi ta bai, anders wordt het wel erg lang. Ik zal snel mijn Carnaval verhalen vertellen!

Saludos!