Bon nochi mi dushi's!

Bedankt voor jullie reacties, leuk om te lezen! Ook erg leuk om hier in mijn brievenbus, Seru loraweg 30 te Willemstad,lieve kaartjes en brieven te ontvangen! Dat is altijd weer een verrassing!Hoe is het daar? Leuke carnaval gehad en weer helemaal heel terug gekomen van de wintersport?

Het vliegerseizoen is hier ondertussen begonnen en ben ik er al weer twee maanden, het gaat zo super snel! Het heeft even geduurd, maar de werkvergunning, waarover ik verteld had, is ook eindelijk binnen.

Ik heb hier weer veel mooie dingen meegemaakt en wat ik jullie nog zou vertellen zijn de verhalen over de Karnival. 'Karnival' wordt hier uitbundig en feestelijk gevierd, maandenlang wordt er gewerkt aan de mooiste uitdossingen, wagens, dansen en acts. Er zijn allerlei parades en van elke parade wordt ook weer een afscheid gegeven. Die laatste vonden 's avonds plaats. Samen met Roos ben ik gaan kijken naar de kindercarnaval. Omdat het hier zo'n groot feest is, vertrekken de Antillianen op tijd naar de plaats van bestemming en nemen eten en drinken in overvloed mee. Langs de weg staan allemaal stoelen en hele families zetten steigers neer om te kijken naar de optocht. Even leek het ofdat ik me bij de K-tijd bevond en iedere dispuut zijn of haar kast wegzette ( voor de Zwollenaren). Grappig om te zien. Het was in het begin vooral wachten, wachten, want als ze zeggen dat de optocht om twee uur 's middags begint, dan kan je er eigenlijk zelf al wel twee uur bij optellen voordat het eens van start gaat. Toen de optocht eenmaal begonnen was, brak het feest los en begon de lokale bevolking om ons heen uitbundig te dansen. En die kinderen, die kunnen bewegen, echt niet normaal, zo los in die heupen. Dat wordt hier echt met de paplepel ingegoten. Wanneer je een foto wilde maken, gingen ze ook echt voor je poseren en kwam er al snel een brede glimlach tevoorschijn! Ik heb mijn ogen uitgekeken. De week voor de Karnival vind er een Tumba Festival plaats waarbij verschillende bands strijden om de 'hit' van de Karnival. De Tumba is aanstekelijke muziek en is de populairste dans van het eiland. Het heeft zijn eigen ritme, met merengue- invloeden en andere Afrocaribische ritmes en zelfs jazzinvloeden. Je kan je wel voorstellen dat er op die muziek dus flink geschud wordt. We zijn ook gaan kijken bij de teenerparade, waar studenten van middelbare scholen met hun klas meelopen. Het hoogtepunt van de Karnival was toch wel het feest bij mij op stage. We werden uitgenodigd om te komen en we moesten echt komen want er kwamen veel mensen, waaronder stagiaires. Roos en ik hadden de mannen ook uitgenodigd om bij ons op de instelling te komen en toen we daar aankwamen waren we de enige 'makamba's' (lokaal woord voor Nederlanders). De muziek stond knetterhard en al snel had ik een tuuuuuut in mijn oren. De serieuze collega's lieten zich van een totaal andere kant zien en er werd ons geleerd hoe we met onze heupen moesten bewegen. Al snel was het een mooi feestje!

We hebben de karnival afgesloten met de Gran Marcha, de grote optocht. We waren eigenlijk een beetje laat, omdat het nogal een gezellige boel was bij iemand thuis. Maar de afsluiting hebben we nog meegepikt, die bestond uit vuurwerk en het verbranden van een hele grote pop. Dit was indrukwekkend om te zien.

Tijdens de Karnival was er een vriend van ons uit Zwolle op het eiland. Hij komt hier zelf vandaan en ging op bezoek bij zijn ouders. Hij had ons uitgenodigd voor een barbecue bij hem thuis en dat was erg gezellig. Een hele leuke familie en alles werd in de puntjes geregeld, qua eten en drinken betreft. Barbecueën is echt een favoriete bezigheid van de lokale bevolking. Hele families komen de weekenden samen om lekker te genieten en samen te eten en te drinken.

Roos en ik hebben inmiddels onze eerste check gekregen van stage. Onze stagevergoeding wordt uitgegeven in de vorm van een ouderwetse check, waarmee we vervolgens naar de bank moeten in Punda om het in te gaan wisselen. Op de heenweg heeft Roos een mooie ervaring gekregen van een choller (drugsverslaafde) die haar sloeg met een krant. Hij was ontzettend opgefokt en koos Roos als slachtoffer. Bij de bank aangekomen trokken we een nummertje en dachten we vol verbazing een keer snel aan de beurt te zijn. Met nadruk op dachten, want al snel werden we gewezen op de lange rij aan de andere kant en moesten we helemaal geen nummertje trekken. Gelukkig zijn Roos en ik redelijk geduldig en hebben we maar weer goed om ons heen gekeken. Er valt altijd wel wat te zien en te beleven. Uit het niets kwam een mannetje een handtekening op onze check zetten en het laten zien van je paspoort was genoeg om de Florijnen in handen te krijgen. Nu nog met al het geld naar huis komen, want je bent op zo'n moment een mooie prooi. Op de terugweg liepen Roos en ik terug over de Emmabrug. Omdat er een boot aankwam, ging de brug open en gaat deze brug opzij, in plaats van omhoog. Een gerinkel klinkt dan en moet je vaart maken om op tijd aan de overkant te komen voordat de poorten dichtgaan. Anders sta je dus een tijd te niksen voor of op de brug. Om zeebenen te voorkomen, trokken Roos en ik een sprintje en omdat de brug al op weg was, moesten we een mooie sprong maken om de brug op te komen. De mensen verklaarden ons voor gek en wij renden als fanatiekelingen over de brug. Niet voor niets want de overkant werd net op tijd gehaald. Wat ook wel grappig is dat als je in een busje zit iemand van achterin eruit moet, eerst het hele busje uit moet stappen om door te kunnen rijden.

Op stage verloopt alles prima. Druk maar erg interessant! Sinds een paar weken is ons eigen therapieschema van start gegaan en dat valt helemaal niet tegen. Ik zal mijn stagedagen een beetje uitleggen. Op maandagochtend hebben we supervisie. Maandagmiddag hebben we vaak een 'kort gesprek' met onze stagebegeleidster en in de middag hebben we een groep van acht mannen. Deze mannen zitten op Pico Plata en zitten daar intern. We kunnen niet zomaar binnen lopen, want de afdeling zit flink op slot met hekken. De mensen binnen deze afdeling hebben allemaal een verslaving, de stoornis schizofrenie en sommige hebben ook een delict gepleegd. Waar wij vooral mee bezig zijn met deze groep is met sociale vaardigheden. Ik vind het een hele leuke groep en het blijft mooi dat ze vooral erg goed luisteren. Een beetje macht voelt soms best goed, al ben ik wel erg voor 'naast' de cliënten staan. Het is altijd weer grappig om die afdeling op te lopen. Van ver hoor je al Susanne en Roos 'Bon tardi, kum bai?, 'Suzie, suzie', ik wil met je sporten. Zelf heeft deze laatste jongen geen therapie met ons, waar hij erg van baalde. Ik heb vaak uit moeten leggen waarom dat zo was. Nu lijkt hij het eindelijk te begrijpen en staat gelukkig niet meer zielig voor het hek toe te kijken. Na elke groep evalueren Roos en ik, wat we ook weer naar de afdelingen communiceren.

Op dinsdag heeft Roos 's ochtends een individuele cliënt. Ik observeer dan de sessie. Deze jongen is een lastige casus en hij volgt veel therapieën. Dinsdagmiddag hebben we een groep van Medium Stay. Dit is een afdeling waar de mensen heen gaan als ze na de crisisopvang niet meer meteen naar huis kunnen. Deze mensen hebben moeite om hun emoties te uitten. De komende weken gaan we daar mee aan de slag. Dit thema is voor Roos en mij ook nieuw om aan te bieden, dus dat is een leuke uitdaging. De eerste sessie was in ieder geval geslaagd. We zijn nu vooral aan de slag gegaan met picto's en er gaat nog genoeg volgen want onze crea- bea ideeën lopen over. Woensdagochtend hebben we een groep van acht personen van Short Stay. Dit is de crisisopname en deze groep is erg wisselend. Dit is lastig om een proces op gang te zetten, maar omdat de personen vaak erg van de realiteit verstoord zijn, is het voor hen toch goed. Met deze groep gebeuren er soms echt bizarre dingen. Pas geleden had iemand zo ontzettende pijn dat we er allemaal van schrokken. Ze dook in elkaar en krijste. Het bleek dat ze dat dacht, dat ze erge pijn voelde en voor haar voelde dat ook zo, maar bij een onderzoek komt er helemaal niks uit. Tot nu toe had ik alleen maar over dat soort dingen gelezen en dan is het toch wel bizar om het zo mee te maken. Woensdagmiddag hebben we een groep die allemaal verslaafd geweest zijn. Zij hebben om de week therapie. Daarna heb ik een individuele jongen. Deze jongen zit op het G.O.G en volgt bij mij therapie. Ook dit is een lastige casus, maar zo mooi om te merken dat je echt een band opbouwt met zo iemand. Donderdag hebben we twee kleine groepen. De intelligentie van de eerste groep is laag, waardoor het best lastig is om iets te bereiken. Deze vrijdag beginnen we ook met de Blenchi school. We gaan dan aan de slag met een groepje kids met autisme. Het plan om een cursus aan te bieden aan ADHD kinderen hebben we laten varen. We zaten al zo vol en we moeten alles zelf regelen, dus dit was echt niet meer te doen. We merken wel dat we zo ontzettend veel willen!

We beseffen steeds meer dat dit stukje Nederland in de Tropen, veel meer achter zich te verschuilen heeft dan dat je op het eerste gezicht ziet. Er is veel armoede en wat ons ook verteld is, is dat elke snack, een afhaaltent, een soort van bordeel is. Op de stages lopen we ook steeds tegen meer dingen aan, opgefokte begeleiders die schreeuwen tegen cliënten, jongeren die door gaten in hekken weg kunnen sneaken en nog zoveel meer. Af en toe is dit erg frustrerend en ik merk dat 'Susanne de wereldverbeteraar' dan weer om de hoek komt kijken. Ik zou zo graag willen helpen aan een beter toekomstbeeld en plan. Je ziet veel dingen die je als westerse heel anders aan zou pakken, om te beginnen bij een goede basis. Want zelfs dat ontbreekt nog vaak.

Naast stage hebben we ook alles behalve stilgezeten. We hebben een mooie mountainbike tour gehad, waarbij we zelfs een geschiedenislesje hebben gekregen. Er zaten mooie technische stukken in, met veel rotsen en wat was dat heerlijk zeg om weer eens op de fiets te zitten. Onze Roos heeft het asfalt nog even uitgetest door een mooie smakkerd te maken. Met schaafwonden en al stapte ze stoer weer op haar fietsje en konden we onze tour vervolgen.

Roos en ik hebben ook de zee horen zuchten bij Watamula. Er waren ontzettende ruige golven en dat was echt genieten. Onze surfdromen kwamen naar boven, het wordt tijd dat ik dat ook eens ga proberen. Na een tijdje waren we de suizende wind langs onze oren wel beu en hoorde we onze maagjes knorren. We pakten de auto en reden naar Jaanchi's. Bij Jaanchi's restaurant is naast het lekkere Antilliaanse eten het suikerdiefje de grootste attractie. Op het terras krijgen deze vrolijke vogeltjes elke dag suiker van de eigenaar. Jaanchi zelf is een vriendelijke verschijning die zichzelf ‘de sprekende menukaart noemt' en alle gerechten moeiteloos opsomt. Dit is weer eens wat anders en na de opsomming van vlees, vis en leguaan te hebben gehoord, kwam ik met mijn altijd terugkomende vraag: heeft U ook iets vegetarisch?

Afgelopen weekend zijn Roos en ik naar Kas di pal i maishi geweest. Dit is een traditioneel huisje, dat 130 jaar geleden werd gebouwd. Deze huisjes hebben een dak van maïsstengels en schuin aflopende muren. Deze huisjes zijn destijds gebouwd door slaven na de afschaffing van de slavernij. Na een rondleiding zijn Roos en ik naar landhuis Dokterstuin gegaan om Funghi te eten. Dit is een lokaal gemaakt papje van maïsmeel. Verder hebben we de Antilliaanse meisjes bewonderd bij een selectie van Softball en heb ik een duetje gezongen in the pianobar Sopranos.

Zoals jullie horen, vermaak ik me nog steeds prima en krijgen we tegenwoordig levenslessen van onze Papiamentse juf.

We hebben al veel gedaan en voordat ik jullie vierkante ogen bezorg, wordt het tijd om er maar weer eens mee te stoppen. Succes met het meereizen en tot het volgende verhaaltje!

AYO!

En oja voordat ik het vergeet, wees niet bezorgd, ik zal hier uitkijken voor de ontsnapte gevangenen!